Vragen die je moet stellen in een beginnende polyrelatie

Ergens op een Engelstalige site heb ik gelezen dat het niet voldoende is om te zeggen dat je poly bent. Polyamorie is een verzamelnaam voor duidenden varianten van polyamory dus volgende vragen moet je zeker stellen aan iemand die zegt dat die poly is.

"How do you define poly at a personal level?
"What do you want from a poly relationship?"

Of vertaald naar Nederlands:
"Wat bedoel je met dat je polyamore bent op persoonlijk niveau"
"Wat verwacht jij van een polyamore relatie?"

Waarschijnlijk zijn er nog ander van dat soort vragen om achteraf van onthoochelingen gespaard te blijven.

Op de twee vragen kan ik nu al antwoorden:
"Wat bedoel je met dat je polyamore bent op persoonlijk niveau"
Ik word regelmatig verliefd op iemand anders dan mijn partner, en voor mij betekent polyamorie diepe liefde die evenwaardig is als mijn primaire relatie. Je wil constant bij die persoon zijn, je denkt 24 uur per dag aan die persoon, elke dag. Niet als bezit, niet voor de seks, niet voor de aandacht, niet om zoveel mogelijk partners te verzamelen voor de momenten dat ik me verveel en niemand anders heb, maar wel omdat ik voldoende liefde heb om nog te geven aan iemand anders die het verdient.

"Wat verwacht jij van een polyamore relatie?"
Een volwaardige relatie die niet even diep moet gaan als mijn primaire maar waar men elkaar toch betrekt in elkaars leven en niet gescheiden leeft. Klasseer me niet in de vriendschapszone binnen een relatie want je verliest me instant vanaf het moment dat ik het door heb. Belangrijk is ook dat ik me nuttig voel voor je in de relatie voor iets wat ik kan doen die niemand anders kan. Als ik het gevoel krijg dat je meer dan genoeg andere mensen/partners hebt die hetzelfde kunnen doen of zelfs veel beter zakt mijn interesse en begin ik spontaan open te staan voor iemand die wel waarde heeft ik hoe en wat ik ben. Ik verwacht gewoon dat ik mijn secundaire heel veel zie en hoor zonder haar primaire relatie en eventueel gezin in de problemen te brengen want die gaan voor!

In een van mijn ander berichten heb ik al melding gemaakt dat ik een aantal vriendinnen heb die zich al verbrand hebben aan pseudo-polies. Dat zijn mensen die beweren dat ze poly zijn maar als je goed doorvraagt ontdekt je snel dat dit gewoonweg niet zo is. Ondertussen begin ik een wederkerige patroon in te herkennen.

Ik denk dat je met volgende vragen ook al een stap vooruit bent:
* Jij zegt dat je polyamore partners hebt, maar ben JIJ ook polyamore?
* Jij bent polyamore, weet je vrouw en alle andere partners van mij af en zijn ze er mee akoord dat je een relatie wilt met mij?
* Vooralleer ik een relatie start wil ik eerst je primaire(s) zien om zeker te zijn dat ze mij aanvaarden.
* Mag ik de telefoon nummer en email hebben van je vrouw en polyamore partners? Als er iets is en ik kan je niet bereiken kan ik hen dan waarschuwen.
* Volgende week is er een poly-event, kom je dan af met een paar van je partners?

De rode vlaggen die ik ondertussen nu al door heb zijn de volgende:
* Mijn vrouw heeft er geen probleem mee dat ik bij je zit maar ze wil geen contact met jouw.
* Mijn vrouw is toevallig bij een vriendin gaan shoppen, op verlof (als je bij hem afspreekt)
* Een hele sterke rode vlag: Ik ga voor onbepaalde duur op verlof/gaan werken in het buitenland/ik moet geopereerd worden/....
* Mijn vrouw haar GSM is stuk, ze gaat een nieuwe nummer krijgen en ik ken die nog niet...

Ivm mijn reactie op het thema 'communicatie' hier nog even een aanvulling.

Ook ik ken uiteraard mensen die zich 'verbrand hebben aan pseudo-polies', ik heb er zelf een paar serieuze blaren op mijn ziel aan overgehouden.
Ik kan er dus helemaal inkomen dat je beter voorzichtig kunt zijn om een polyrelatie aan te gaan.
Of je dat (best) doet adhv bovenstaand vragenlijstje durf ik zeer te betwijfelen.

Ik zie bv nt in waarom mijn andere partners akkoord moeten gaan wanneer ik met iemand nieuw een relatie aan wil gaan. Zij weten (grotendeels) hoe ik in mekaar zit, dat maw zoiets altijd kan gebeuren. Maar ook dat dat niet is om bvb iemand te 'vervangen' (al is die angst er in het begin wel eens) of om een gemis op te vullen of zo. Ik heb er ook geen enkele moeite mee dat zij hetzelfde doen (is dit misschien het pure jaliefgevoel?). Zolang beide partijen in een relatie vinden dat er voldoende tijd & energie in hen 'geïnvesteerd' wordt is vgs mij alles OK. Anders kun je er over praten of moet je er mee stoppen. Elke relatie evolueert, groeit, je transformeert elkaar. Daardoor hoef je nt noodzakelijk 'alles' van elkaar te weten, denk ik.

Ik merk op de verschillende fora dat vele PA's hun polyzijn liefst willen beleven in een soort volledig samenzijn. Bijna als 1 grote familie onder 1 dak. Mijn visie is dus anders (geworden). Telefoonnummers en mailadressen gaan verspreiden is iets wat ik enkel in zeer uitzonderlijke gevallen zal doen. Ik ben bereid om met iedereen een gesprek aan te gaan maar ik voel me niet geroepen om ahw een PA netwerk uit te bouwen. Als dat geen PA is dan is het voor mijn part iets anders, daar lig ik helemaal nt van wakker. Misschien ben ik hier dan wel aan het verkeerde adres.

vrouwenfluisteraar schreef:

Ook ik ken uiteraard mensen die zich 'verbrand hebben aan pseudo-polies', ik heb er zelf een paar serieuze blaren op mijn ziel aan overgehouden.

Wat bedoel je hiermee precies?
Jij hebt je verbrandt aan een pseudo-poly? Of Partners die zich verbrand hebben aan jouw? Je kan het dubbel interpreteren.

Als ik mezelf nt als een 'pseudo' beschouw ga ik er ook van uit dat niemand zich wat dat betreft aan mij kan 'verbranden'.
Ik heb echter wel relaties gehad die met een kater afliepen omdat mijn partner niet zo poly bleek te zijn als ze zelf wel dacht (of wist). Gelukkig zelden.