Het leven zoals het is: Polyamory

Niet teveel verwennen he ;-)

Goh dit was eigenlijk altijd de bedoeling...
Kooi naast de zetel, zodat ze er zelf in en uit kunnen en dus zowel kunnen komen spelen op de ztel als knuffelen...
Maar mocht niet van mijn ex...
Dus deze twee krijgen al een voorproefje met er extra veel uit te mogen...
Ook ze zitten nu in een hele kleine kooi waar ze niet kunnen klimmen enzo... Dus hebben beweging nodig

't Is dat ik allergisch ben geworden voor ratten, maar ik begon al te overwegen er weer een paar in huis te halen

Oh dat is erg!
Ik zou gek worden denk ik!
Zijn zo een lieve beestjes!
Net een hele gezellige avond gehad, mijn eerste girlxrush, maar nog steeds goede vriendin
Ze is ook altijd gek geweest van ratjes en had gevraagd dat ik ze meenam zodat haar kids ook eens konden kennismaken!
Zo dier op mijn schatten, want was eerdte keer met kids voor hun en ze hebben dat super gedaan!
Kids waren natuurlijk ook wel goed opgevoed
Ah batterijtjes weer wat opgeladen :-)

En het gaat hier stilletjes aan beter!
Inrichting begint in orde te komen...
Zaterdag naar een feestje, weer wat onder de mensen komen!

Hip hoy hip hoy hip hoy Kulta. Nu een Waaavvvveeeee.....

Ahhhhhh
Heerlijk feestje
Lekker veel knuffels gekregen
De paar tranen waren niet erg
En was echt blij om oude vrienden nog eens te zien

Ik ben blij voor je Kulta.

Fijn, Kulta, lijkt erop alsof je het dal alweer uit begint te kruipen.

Ik dacht hier ook aardig uit het dal te zijn gekropen. Na Juts vertrek ben ik in een diep dal terecht gekomen, dieper dan dat ik in m'n leven ben ooit geweest (de professionals hebben het over een depressie en/of burnout). Haar vertrek was een zware klap, maar wat nog veel erger was, was dat ze me van het ene op het andere moment leek te zijn vergeten. Het voelde alsof ze me plotseling in het "archief" had geplaatst, nadat ik jarenlang het belangrijkste in haar leven was geweest, na haar twee dochters. Ik leek in een enkel moment van "belangrijk" naar "herinnering" te zijn gegaan.

De afgelopen 14 maanden kwam ze af en toe nog langs,  maar dat leek alleen te zijn om dat ze ofwel spullen kwam halen, of omdat ze een afspraak in de buurt had en nog tijd te doden had tussen het einde van haar werkdag en het begin van de afspraak. Als ik zei dat het me veel pijn deed om te voelen dat ik totaal niets meer voor haar betekende, antwoordde ze steevast met iets als "waarom zeg je zoiets? Je weet dat dat me pijn doet." Als ik enige emotie in haar stem of ogen had gedetecteerd, had ik dat best kunnen geloven.

Ruim twee maanden geleden had ik haar nog eens uitgenodigd om iets op te halen, maar meteen bij aankomst zei ze al dat ze direct weer weg moest, omdat ze thuis nog gasten moest ontvangen. Na een jaar "aanmodderen" was dit voor mij de druppel: er knapte iets in me en ik was ineens klaar met haar. Ik wilde geen contact meer, in ieder geval niet voordat ze helemaal uit mijn hoofd verdwenen was.

Ik besloot geen contact meer met haar op te nemen, om afstand te nemen en haar los te laten. Dat ging aardig tot het moment dat ik voor een medisch onderzoek iemand mee moest nemen die mij heel goed kende en ik in feite tot haar "veroordeeld" was (mijn god, wat klinkt dat dramatisch...). Ze wilde meewerken, maar wilde natuurlijk eerst een keer afspreken. We hadden elkaar al een tijd niet meer gesproken en de sfeer tussen ons is inmiddels koel, om het maar netjes uit te drukken. (Voor degenen die zich onze blogs nog herinneren: Herman moest toen ook maar eens een keer langskomen, omdat het anders bij de bruiloft wel erg ongemakkelijk zou voelen.)

Hoe kil het ook klinkt, die sfeer vind ik momenteel prima. Ik hoef niet meer. Wat we hadden, was geweldig, maar dat ligt in het verleden. Wat we nu hebben, is precies waar ik al ruim voor haar vertrek voor vreesde: ik lijk voor haar niet meer te zijn dan een herinnering, een soort levende foto van een vroeger leven. Leuk om af en toe eens oppervlakkig mee te kletsen,  maar verder niet. De afgelopen 14 maanden had ze -afgezien van bovengenoemde afspraakjes- steeds "geen tijd" om iets af te spreken, en als ik een keer op haar werk kwam lunchen, kon ik niet zeggen wat ik echt op m'n hart had, want "dat deed haar pijn". Ironisch genoeg deed het mij juist elke keer ontzettend veel pijn om uitgerekend tegen haar niet te kunnen zeggen wat me dwars zat... Ik kan met vrijwel iedereen over koetjes en kalfjes praten, maar nou net niet met haar, niet na de afgelopen 9 jaar.

Nou hebben we dus komende week toch weer een afspraak, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Het klinkt heel egoïstisch, maar ik wil haar alleen voor dat onderzoek, verder niet. Ik wil juist de band die ik in mijn psyche nog steeds met haar heb, verbreken. Wij zijn, wat mij betreft, momenteel "incompatible" met elkaar; wij lijken elkaar totaal niet meer aan te voelen of te begrijpen. En dat besef doet me na 14 maanden nog elke dag heel veel pijn, omdat ik nog nooit in mijn leven zo "compatible" met iemand ben geweest als met haar. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar heb gedacht...

Goed dan, om dit verhaal een beetje in perspectief te plaatsen... Ik zie erg tegen ons afspraakje op en heb inmiddels een flinke hoeveelheid alcohol tot me genomen  Maar dat neemt niet weg dat ik dit meen. Dronken mensen en kinderen...

Goh ik doe mijn best
Vandaag een kut dag... Zouden vandaag officieel drie jaar samen zijn...
Hzdden een leuk weekendje gepland...

En hele dikke knuffel!
weet niet goed wat erop zeggen maar kan best snappen dat je zoiets hebt van, ik zie je momenteel,liever niet.

Tja Nerdnight, ik herken wel een beetje je verhaal...

Een goed jaar geleden is er ook een einde gekomen aan mijn primaire relatie. Mijn partner had na 6 jaar een zodanig andere invulling aan PA had gegeven dan ikzelf, dat het evenwicht voor mij totaal zoek was. Ondanks allerlei afspraken en pogingen om eea bij te sturen, want mensen evolueren natuurlijk en dus relaties ook.

Ik kwam toen in een heel 'dubbele' situatie terecht. Ik was blij dat er een boel spanning wegviel, maar zo'n mooie tijd vergeet je natuurlijk niet zomaar.
In het begin zagen we mekaar nog regelmatig, vnl omdat we intussen natuurlijk een gemeenschappelijke vriendenkring hadden uitgebouwd. Maar elke weerzien was een pijnlijk gebeuren, en tenslotte zijn we mekaar echt beginnen mijden. Zo had ik het me nooit voorgesteld maar nu een jaar later denk ik meer dan ooit dat dat toch de verstandigste keuze geweest is.

Is dat typisch PA? Ik denk het niet. Wsl is het einde van elke intense relatie een definitieve breuk, toch als het een pijnlijk en beladen einde is. Als het over is, is het over, en per sé een fijn contact willen blijven houden, doet vaak meer kwaad dan goed.

Al is het idd erg jammer wanneer blijkt dat zelfs een goed gesprek niet meer kan....

Hey Nerdnight,

Dat klinkt hard idd. Maar als het al een hele tijd (maanden, jaar) aanmoddert op die manier, zij een afstand bewaart en niet in staat is verder te praten dan enkel over wat oppervlakkige zaken, dan heeft het ook geen zin dat jij tracht toch een dieper gesprek te voeren, te zeggen wat je echt bezighoudt, want ze staat er niet (meer) voor open. Ze creëert deze afstand, waarschijnlijk ook uit veiligheid voor zichzelf. Omdat ze vindt dat ze zich anders moet gedragen tegenover jou omdat ze nu gehuwd is en monogaam leeft, uit angst dat ze haar nieuwe echtgenoot zou kwetsen door intens met jou te blijven omgaan, en zo kan je zelf ook nog wel wat redenen verzinnen.

Dat je haar nu 'nodig' hebt voor dit onderzoek is lastig, zeker als ik hoor dat je liefst afstand tot haar zou bewaren. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is een persoon voor je te zien die heel dicht bij je stond, haar te herkennen, en jezelf eraan te moeten herinneren dat ze eigenlijk niet meer dezelfde persoon is als toen, al ziet ze er uiterlijk nog hetzelfde uit.

Ik denk dat het wel goed is dat je deze dingen kan vertellen, zij het niet tegen haar dan tegen anderen, in je vriendenkring, of gewoon tegen ons . Sterkte nerdnight, het zal nog even doorbijten zijn voor je een nieuw evenwicht gevonden hebt...

En weer een rot dag...
Hij heeft zijn relatiestatus op een site aangepast...
En ik wist dat die er zat aan te komen...
En toch voelde het als een slag in mijn gezicht...
Maar nadien lekker gerant tegen een vriendin en ingezien dat ik echt wel beter verdien

Van 'open relatie' naar 'in een relatie'? Of op welke manier was het een slag in je gezicht?

Ranten kan goed doen hé fijn dat je dat geholpen heeft.

Ja van single
Naar in een relatie met...
En gewoon tis zo snel na vorig weekend...
Vorig weekend zouden we officieel drie jaar samen geweest zijn...
Ach ja moet al blij zijn dat hij,het toen niet gedaan heeft zeker...

En ja dat kan deugd doen, vooral als je dan inziet van, er zaten dingen echt wel niet goed
Ik verdien echt wel dat er meer rekening gehouden wordt met mij..'

Nu kan het alleen maar beter gaan :-)

Jaaa, geef maar sjette Kulta :-)
Ranten is cool!

Goeiemorgen wereld!

Ik ben blij

You happy, me happy :-)

Kriebels zijn leuk!
Angstaanjagend maar leuk :-)
Knuffels heerlijk :-)

angstaanjagend???

Mja weet niet of ik wel al klaar ben voor een nieuwe relatie...
Maar goed niet te veel overdenken

Kulta, het is geen race.

Nee inderdaad
En ze weet wat er allemaal gebeurd is...
Dus gewoon lekker genieten en we zien wel wat er van komt...

Idd, vaak in monogame relaties (heb ik de indruk), maar ook in poly relaties, moet er zo precies een moment zijn van "wat is dit nu? Is dit een 'relatie' of modderen we maar wat aan?". Terwijl eigenlijk, maakt het uit hoe je het noemt? Of het nu een 'relatie' of een flirt is, wat zeggen die woorden eigenlijk? Toont dat iets van hoe intiem je met elkaar verbonden bent? Of welke verplichtingen/verwachtingen je tegenover elkaar hebt? Dat kan je toch ook samen bespreken zonder er een etiket op te plakken?

Kortom, groot gelijk, lekker genieten meisje geniet van je kriebels

En natuurlijk ging het te goed...
Gisteren een leuke avond online gehad, lekker flirten, uitkijken naar wanneer we mekaar terug gaan zien..
Dan vandaag ga ik,op facebook en wat blijkt... W heeft mij gewoon gedelete... Zonder uitleg...
We hebben mekaar vorige week nog kort gezien want er was nog post toegekomen... Toen deed die normaal zei dat er nog een topje en bh bij hem lag... En dan nu dit?
Ja dit doet pijn! Waarom dan aandringen dat ik,in dezelfde stad bleef wonen, zeggen dat we nog vrienden gingen blijven...
Ik snap,het absoluut niet en het doet fucking pijn!