Duoblog

Jut had bij de breuk met Herman, en vlak erna bij de breuk met mij, veel steun aan een blog van Leonie Linssen:

Liefdevol scheiden (http://www.liefdedelen.nl/liefdevol-scheiden-in-verbinding-blijven/)

Het is inderdaad een mooi verhaal. Liefdevol uit elkaar gaan, het kan dus. Jut en ik doen dat ook en ik ben ervan overtuigd dat dat helemaal gaat lukken.

Ik kan me nu wel een stuk beter voorstellen hoe scheidingen zo vaak ontaarden in woede, frustratie en algehele ellende. Wat is het makkelijk om je in het drama te laten glijden, alles los te laten en daarbij een beetje of zelfs heel erg onredelijk te worden. Maar we zijn allebei volwassen mensen en blijkbaar in staat om dat bewust een andere kant op te sturen.

Nerdnight, ik heb maar één woord: RESPECT!  

Moest mijn partner een relatie hebben met jouw, dan zou ik er trots op zijn.

PolyToo schreef:

Nerdnight, ik heb maar één woord: RESPECT!  

Moest mijn partner een relatie hebben met jouw, dan zou ik er trots op zijn.

Je maakt me nieuwsgierig, stuur eens een fotootje?

Nerdnight schreef:

PolyToo schreef:

Nerdnight, ik heb maar één woord: RESPECT!  

Moest mijn partner een relatie hebben met jouw, dan zou ik er trots op zijn.

Je maakt me nieuwsgierig, stuur eens een fotootje?

Mijn primaire is niet direct geïnteresseerd in een tweede, maar wie weet in de toekomst heb ik een secundaire die wel iets heeft met jouw. :-)

Maar een ding is zeker, jij geeft je partner de vrijheid om jou te verlaten en je steunt haar daarin.
Ik weet genoeg om jouw te vertrouwen met een geliefde van mij. Ik weet dat ze gerespecteerd zal worden en in goede handen is.

Nog maar een nieuwe blog geplaatst, glad ijs (http://www.jut-en-jul.eu/node/72).

Nerdnight schreef:

Nog maar een nieuwe blog geplaatst, glad ijs (http://www.jut-en-jul.eu/node/72).

Ik denk dat ze verschoten is dat je haar zo snel kan los laten. Dat is zo on-monogaam.
Maar aan de ander kant zij heeft hiervoor zelf gekozen om voor de ander te kiezen en monogaam verder te gaan.

Ik kan absoluut niet voorspellen hoe het tussen jullie zal verlopen. Liefde is compleet onvoorspelbaar.

Met het risico dat ik mezelf wat veel in de spotlight zet...

@PolyJul1 schreef:

Schrijven is het netjes inpakken van je gedachten, en ze opbergen in een mapje in je geest.

https://twitter.com/PolyJul1/statuses/384136051159482368

Ik moet gaan slapen, maar ben aan het nadenken over je situatie.

Jut moet wel goed beseffen dat jij diegene is die alleen achter blijft.
Zij kan op Herman terug vallen om te gaan praten maar jij hebt niemand.

Zij moet ook beseffen dat die klusjesmannen nu de verantwoordelijkheid is van Herman.
Ze kan het wel aan jouw vragen om haar uit de nood te helpen maar jij hebt nu je eigen prioriteiten.

Ik ben haar niet aan het veroordelen, ik begrijp dat ze het moeilijk heeft. Het is een zure appel waar jullie beide door zullen moeten bijten, er is geen terugweg op korte termijn meer mogelijk. Ik wens jullie beide veel sterkte.

PolyToo schreef:

Ik moet gaan slapen, maar ben aan het nadenken over je situatie.

Jut moet wel goed beseffen dat jij diegene is die alleen achter blijft.
Zij kan op Herman terug vallen om te gaan praten maar jij hebt niemand.

Zij moet ook beseffen dat die klusjesmannen nu de verantwoordelijkheid is van Herman.
Ze kan het wel aan jouw vragen om haar uit de nood te helpen maar jij hebt nu je eigen prioriteiten.

De klusjesmannen zijn nu voornamelijk mijn verantwoordelijkheid. Het is ons huis, ik blijf hier wonen en dat werk moet echt wel gedaan worden. Maar ik heb voor nu andere prioriteiten gesteld. Jut zou al op tijd weer naar Herman gaan en ik wilde mijn dag anders indelen dan vroeg opstaan en de hele dag thuis zijn. Die mannen komen maar op een ander moment, als het voor mij beter uitkomt. Egoïstisch? Misschien wel.

Ik heb "een nieuw begin" (http://www.jut-en-jul.eu/node/71) nog eens terug gelezen en ik denk nu wel te weten waar ze door van slag is geraakt.

PolyToo schreef:

Ik ben haar niet aan het veroordelen, ik begrijp dat ze het moeilijk heeft. Het is een zure appel waar jullie beide door zullen moeten bijten, er is geen terugweg op korte termijn meer mogelijk. Ik wens jullie beide veel sterkte.

Als ze morgen zou vragen om "een nieuwe rit", zoals je het noemde, kunnen we wat mij betreft zo verder waar we gebleven waren.

PolyToo schreef:

Ik moet gaan slapen, maar ben aan het nadenken over je situatie.

Truste. Bedankt voor je reacties en verhalen.  

Nerdnight schreef:

Ik heb "een nieuw begin" (http://www.jut-en-jul.eu/node/71) nog eens terug gelezen en ik denk nu wel te weten waar ze door van slag is geraakt.

Is het de laatste zin?
Het geeft wel een "valse" indruk alsof ze jaren nooit belangrijk is geweest maar dat is helemaal niet zo.

Nu in mijn relatie spreken we nooit van "wij".
We zijn beide 2 free spirits waarbij de band sterk aanwezig is juist omdat we geen "ons" gebruiken maar elkaar vrij laten.

PolyToo schreef:

Is het de laatste zin?
Het geeft wel een "valse" indruk alsof ze jaren nooit belangrijk is geweest maar dat is helemaal niet zo.

De laatste zin, en de derde alinea. Het is heel gemakkelijk om dat uit te leggen als "het was eigenlijk niks waard en ik ben blij dat ze weg is". Ik denk dat ze dat heeft gedaan, maar onterecht. Zo zie ik het niet, ik kijk met een gelukkig gevoel terug op wat er was tussen ons. Maar dat kreeg ik dus niet meer bij haar naar binnen.

Aan de ene kant jammer dat ik dat niet voorzag toen ik het schreef, maar aan de andere kant heb ik gewoon precies opgeschreven wat ik toen voelde. Als ik het haar eerst had laten lezen en er wat uitleg bij had kunnen geven, was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest.

Ze was hier zojuist nog even, even wat spulletjes ophalen. Maar echt praten konden we niet. Zonder woorden ging het gelukkig beter: omhelzen en knuffelen voelde nog steeds goed. En dat is ook communicatie tenslotte.

PolyToo schreef:

Nu in mijn relatie spreken we nooit van "wij".
We zijn beide 2 free spirits waarbij de band sterk aanwezig is juist omdat we geen "ons" gebruiken maar elkaar vrij laten.

Zo hadden wij dat eigenlijk ook. Zoals Youp van 't Hek jaren geleden zei: "ik en ik is ik, al ben je honderd jaar getrouwd". Vanaf het moment dat we zijn gaan samenwonen, voelde ik ook het "wij", dat was er daarvoor eigenlijk nooit echt geweest. Niet alleen hoor, ik voelde ook nog steeds "ik", maar er was wel een dimensie bij gekomen in m'n leven.

Nerdnight schreef:

Aan de ene kant jammer dat ik dat niet voorzag toen ik het schreef, maar aan de andere kant heb ik gewoon precies opgeschreven wat ik toen voelde. Als ik het haar eerst had laten lezen en er wat uitleg bij had kunnen geven, was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest.

Je kan niet alles voorzien.
En jij bent diegene die alleen achter blijft, je hebt iets nodig om je gevoel te kunnen neerschrijven en het te verwerken.
Zij in tegenstelling heeft Herman.

Ik heb met mijn partner over gesproken. Zij heeft wel een "ons" gevoel maar ze is ook een free spirit.

PolyToo schreef:

Je kan niet alles voorzien.
En jij bent diegene die alleen achter blijft, je hebt iets nodig om je gevoel te kunnen neerschrijven en het te verwerken.
Zij in tegenstelling heeft Herman.

Klopt. Al heb ik er een gewoonte van gemaakt om altijd zoveel mogelijk dingen van tevoren te zien aankomen  Maar goed, dat is deze keer dus niet gelukt.

Ik moet dingen inderdaad regelmatig van me af schrijven. Ik heb maar een enkeling in mijn omgeving waar ik met het hele verhaal kan aankomen zonder op reacties te hoeven rekenen in de trant van "zie je wel dat dat niet werkt" en "gauw een nieuwe vriendin zoeken". Ik krijg dus IRL nauwelijks zinnige feedback. Door te schrijven, verwerk ik het ook. Het ordent m'n gedachten, laat me er even afstand van nemen om later nog eens terug te kijken.

PolyToo schreef:

Ik heb met mijn partner over gesproken. Zij heeft wel een "ons" gevoel maar ze is ook een free spirit.

Ik denk dat het wij-gevoel bij een goede relatie hoort. Alleen geven sommige mensen daarvoor hun ik-gevoel op en ik denk dat dat niet goed is. Ik voelde het allebei. In eerste instantie was ik nog steeds ik, maar in heel veel van wat ik deed en dacht, speelde Jut een grote rol.

Nerdnight schreef:

Ik krijg dus IRL nauwelijks zinnige feedback. Door te schrijven, verwerk ik het ook. Het ordent m'n gedachten, laat me er even afstand van nemen om later nog eens terug te kijken.

Die mono's he?  

Misschien eens interessant om een blog post te schrijven.
Wat zijn de typische monogame opmerkingen die je nu krijgt en hoe zijn die opmerkingen verkeerd in jouw poly-zijn? Je zit in een unieke situatie waar je zeer veel kan leren, dus ik zou er gebruik van maken :-)

Een blog schrijven gaat niet op commando  Maar goed, er borrelt regelmatig voldoende inspiratie op.

De meeste reacties die ik nu krijg, gaan er van uit dat ik boos ben op Jut. Het is nu normaal dat ik haar afstandelijk behandel, zij heeft mij tenslotte in het ongeluk gestort. Ik moet vooral niets meer voor haar willen doen. Ik verwacht elk ogenblik het advies te krijgen om de sloten te vervangen zodat zij en haar dochters niet meer zonder mij het huis in kunnen.

En dat voelt verkeerd. Zij heeft mij niets misdaan, mijn respect voor haar is niet verminderd en ik heb er geen belang bij om haar nu zo snel mogelijk uit m'n leven te verwijderen. We zijn nu bezig met het ontwarren van de financiën en dan met name de hypotheek. Emotioneel is dat lastig, want het drukt je enorm met je neus op het feit dat het echt over is tussen ons. Aan de andere kant is het wel bemoedigend hoe we dat aanpakken. Geen haat en nijd, geen verwijten, geen touwtrekkerij, maar gewoon rustig om tafel en praten over hoe we een en ander het beste kunnen aanpakken. We hebben inmiddels een afspraak staan om met z'n tweeën naar de bank te gaan. Ik wil zo veel mogelijk nuchter omgaan met de situatie. Emoties zijn er wel, maar die mogen niet leidend worden in hoe ik reageer.

Het kost af en toe wel moeite om dat helder voor de geest te houden overigens. De bekende achtbaan rijdt weer op volle snelheid: het ene moment voelt alles vredig en goed, het volgende moment doet alles pijn en voel ik me net het beeld van Zadkine in Rotterdam: een man zonder hart. En in zulke periodes is het moeilijk om niet bitter uit de hoek te komen tegen haar. Dat gaat vanzelf en moet ik bewust bijsturen. Zoals ik in m'n blog "glad ijs" (http://www.jut-en-jul.eu/node/72) al schreef, is  het ontzettend gemakkelijk om je door je gevoel het drama in te laten sleuren.

Nerdnight schreef:

Het kost af en toe wel moeite om dat helder voor de geest te houden overigens. De bekende achtbaan rijdt weer op volle snelheid: het ene moment voelt alles vredig en goed, het volgende moment doet alles pijn en voel ik me net het beeld van Zadkine in Rotterdam: een man zonder hart. En in zulke periodes is het moeilijk om niet bitter uit de hoek te komen tegen haar. Dat gaat vanzelf en moet ik bewust bijsturen. Zoals ik in m'n blog "glad ijs" (http://www.jut-en-jul.eu/node/72) al schreef, is  het ontzettend gemakkelijk om je door je gevoel het drama in te laten sleuren.

Met Isa had ik toch veel last.
Aan de ene kant was ik zeer blij dat ze iemand had en dat het goed klikte.
Maar aan de ander kant het was enorm pijnlijk om haar verhalen te horen over die andere terwijl je alleen achter blijft.
Ik was super blij voor haar, maar ik ben ook iemand die veel fysieke contact nodig heeft en twee weken zonder lief is zeer stresserend.

Op een bepaald moment had ik haar gevraagd om niets te mailen totdat ik terug contact opnam.Op die manier kon ik recupereren.
Nu ik had voor Isa een friends with benifits en na de brueuk is de friends met benefits terug gestart.
Dat was nog de tijd dat ik nog nooit van polyamory had gehoord. Maar die friend with benifit heeft niet lang geduurd want ze had een jaren en half geen ander gehad en die lange tijd single te zijn had haar vermogen om nog rekening met een partner te houden enorm aangetast.

Later was het contact met Isa terug hersteld maar het heeft jaren geduurd eer is haar in het echt nog eens had gezien.
Ondertussen is het contact al 3 jaar compleet dood.

En toch zou ik het allemaal opnieuw doen. Haar terug los laten. En ook mijn huidige partner, als ze het vraagt om haar te laten gaan dan doe ik dat. Maar als poly weet ik dat ik niet lang alleen zal zijn.  Angst voor verlies ben ik kwijt geraakt toen ik polyamory ontdekte.

Jullie verhaal is heel jammer en ook wel pijnlijk maar hoe jullie er mee omgaan toch wel buitengewoon mooi!

Zojuist heeft Jut nog een blog geplaatst, ik verwacht dat dit de laatste is.

Not my cup of tea (http://www.jut-en-jul.eu/node/73)

Nerdnight schreef:

Zojuist heeft Jut nog een blog geplaatst, ik verwacht dat dit de laatste is.

Not my cup of tea (http://www.jut-en-jul.eu/node/73)

Zij heeft haar weg gekozen.
De vraag is nu hoe evolueer jij?

PolyToo schreef:

Zij heeft haar weg gekozen.
De vraag is nu hoe evolueer jij?

Wel goed, volgens mij

Volgens mij ben ik er inmiddels aardig overheen. Het voelt niet echt pijnlijk meer, het gemis is grotendeels overgegaan in gewenning en ik heb m'n ogen weer op "de wereld" gericht. Er loopt hier een collega rond die ik al maanden leuk vind, maar "van afstand". De laatste weken begin ik wat meer kriebel te voelen en probeer ik wat contact te zoeken. Een vriend voorzag me meteen van wat ongevraagd maar goed-bedoeld advies: vooral niet over polyamorie beginnen!

Ik denk dat dat inderdaad een lastig punt kan worden: wanneer begin je daarover..? Op tijd, maar niet te vroeg natuurlijk.

Je moet er niet direct over beginnen, maar als de relatie series dreigt te worden dan is het wel belangrijk dat ze het op voorhand weten.

Ik vertel het wel vanaf de eerste seconden vanaf dat ik besef dat er potentieel is voor meer.
Je krijgt dan wel rare reacties. Hmmm polyamory, is dat een club?  

Nu een ding weet ik zeker. Als ik ooit single word dan is mijn eerste prioriteit voor een friend with benefiets. In den oude tijd dat ik niets wist van polyamory liep ik lange tijd op van de goesting rond en zag ik elke potentiële date als iets meer dan gewoon een date. En dat was niet goed voor mij en ook niet goed voor haar.

Maar nu als poly is de drempel wel veel lager, om en relatie te starten. De relatie evolueert wel en ze is niet verplicht voor enkel voor mij te kiezen en ik niet enkel voor haar. En er is geen verplichting om de relatie vanaf de eerste seconde langdurig te moeten gaan. Ik denk dat het voor een poly het iets gemakkelijker is om en partner los te laten. Minder een alles of niets situatie.

Er zijn weer wat ontwikkelingen op de site. Omdat Jut niet meer blogt, en dat waarschijnlijk ook niet meer gaat doen, wil ik er een soort semi-openbare blogsite van maken. Geïnteresseerden kunnen een verzoekje doen, en als 't me wat lijkt, willig ik dat in

De eerste blogger heeft zich al aangemeld: Dieuwertje. Ik ken haar achtergrond een beetje en denk dat ze met mooie verhalen komt.

In de toekomst wil ik nog meer op de site gaan doen behalve blogs. Een forum (nee, nee, niet meteen dingen roepen als "concurrentie" of "overlopen"!), een wiki en misschien iets voor het leggen van contacten. Aan de andere kant, als ik zie hoe hard dat hier loopt...    Misschien iets voor later.

Oh, en ik heb eindelijk weer eens een blog geschreven:

Het leven gaat door (http://www.jut-en-jul.eu/node/74)

Dieuwertje heeft vanmorgen haar eerste blog geplaatst:

Dieuwertje Blog (http://www.jut-en-jul.eu/blogs-van-dieuwertje)