Duoblog

alegria schreef:

Het blijft een moeilijk pad maar ik vind toch dat je het te negatief voorstelt. Het lijkt bijna iets voor de 'happy few', terwijl 'houden van' vgs mij nu net voor iedereen kan.
Maar de achtergronden en omgangsvormmen kunnen heel verschillend zijn en daar wringt meestal het schoentje denk ik.
Zoals ik hierboven al schrijf: er spelen soms hele rare (relationele) dingen waarom men in PA stapt, en dat heeft men niet altijd door van zichzelf. En dan is PA de (zoveelste) poging om dat allemaal op te lossen of te vergeten. Dat werkt natuurlijk zelden.

Volgens mij is het bij PA niet anders dan bij andere relatievormen: hoe goed ken je jezelf, je verwachtingen, je angsten, je behoeften, je pijnen, enz? En hoe helder wil/kan je die overbrengen op je partner, zonder claimen, zonder projectie, zonder verborgen agenda? Uiteraard lukt dat nooit 100% maar je moet er wel heel bewust aan willen werken. En natuurlijk wordt dat des te moeilijker wanneer er meerdere spelers tegelijk betrokken zijn.

Op dat laatste punt ben ik het niet helemaal met je eens. In een monogame relatie, die door de eeuwen heen duidelijk is gedefinieerd en afgebakend, kan je je eigen gevoelens, verlangens, angsten en wat dan ook afmeten aan "de norm". In principe kun je voor veel overwegingen of je iets wel of niet aan kan (of wilt!) die normen gebruiken als maatstaf. Communiceren met je partner "hoeft" niet, want het is nou eenmaal zo dat x wel mag en y niet. Je beperkt discussies tot de details als het wel of niet mogen aannemen van een drankje van een potentiële nieuwe partner.

Bij polyamorie laat je die vaste kaders los en ga je wat wel en niet "kan" afmeten aan wat jij en je partner(s) wel of niet willen. Daarvoor zul je in de eerste plaats jezelf beter moeten kennen, en meteen veel meer en dieper moeten communiceren met je partner(s).

Beide punten zijn niet altijd makkelijk en ik denk dat het "wel of niet geschikt" daar een beetje op hangt. Niet iedereen is "geschikt" voor diepgaande communicatie; sommigen kunnen het niet, anderen willen/durven het niet.

Ik zie het een beetje als een kind dat op kamers gaat (of "op kot", in het Vlaams): de vaste regels van thuis vallen ineens weg, en hij/zij zal ineens zelf moeten bepalen wat wel en niet kan. De een kan dat wel, de ander laat alles los, leeft zich uit en komt zichzelf na verloop van tijd keihard tegen.

Ik weet uit ervaring dat het moeite kost om de leuning los te laten en "met losse handen" verder te gaan. In plaats van op het kompas kijken waar je naartoe zou moeten, moet je nu je eigen kompas maken. Niet iedereen wil dat.

Als je polyamorie teveel presenteert als "de ideale manier", zullen sommigen misschien plotseling heel enthousiast worden en zonder na te denken in het diepe springen. Ik weet dat ik ook meteen heel enthousiast was toen ik kennis maakte met het begrip. Pas toen ik me er wat verder in verdiepte en ook wat voorbeelden uit het dagelijkse leven tegenkwam van wat je kan tegenkomen, werd mijn enhousiasme wat minder. Het Grote Nadenken begon toen

Als je die laatste stap overslaat, omdat veel mensen zeggen dat het zo geweldig is (en omdat veel mensen niet voor zichzelf willen denken), maak je misschien enorme brokken die niet nodig zijn. Een kind moet ook eerst kunnen staan voor het kan leren lopen.

Ik ben het natuurlijk wel met je eens dat "houden van" voor iedereen is De vorm waarin je dat doet, zal echter van persoon tot persoon verschillen.

Er zijn idd veel meer normen voor monogamie dan voor PA. Of zo'n kader het ook makkelijker maakt, durf ik te betwijfelen.
Zoals je zelf schrijft, 'dwingt' PA tot het Grote Nadenken , wat men bij 'gewone' relaties nogal eens nalaat. Het is zgz allemaal duidelijk en evident, het staat ahw voorgeschreven. Maar dat is uiteraard een even grote valkuil als wanneer er niks duidelijk en evident is.

Maar je hebt zeker gelijk, niet iedereen wil/kan/durft een eigen kompas maken of diepgaande communiceren over heel fundamentele dingen.
Als je die weg toch gaat (en dat gaat aanvankelijk met veel moeite en pijn) merk je pas wat PA kan bieden, hoezeer dat je leven kan verijken. Maar ideaal wordt het zeker nooit, dat klopt.

alegria schreef:

Er zijn idd veel meer normen voor monogamie dan voor PA. Of zo'n kader het ook makkelijker maakt, durf ik te betwijfelen.
Zoals je zelf schrijft, 'dwingt' PA tot het Grote Nadenken , wat men bij 'gewone' relaties nogal eens nalaat. Het is zgz allemaal duidelijk en evident, het staat ahw voorgeschreven. Maar dat is uiteraard een even grote valkuil als wanneer er niks duidelijk en evident is.

Het maakt het makkelijker om uit te gaan van verwachtingen. Er is minder noodzaak om je uit te spreken over moeilijke zaken als jaloezie of angst, want er is duidelijk wat wel en niet mag. Je hoeft dus minder van jezelf bloot te geven, minder moeite te doen om te voldoen aan de eisen van "een relatie".

En dat is ook precies waar het moeilijker wordt: juist omdat veel dingen "vast liggen" en je er niet over hoeft te praten omdat de regels duidelijk zijn, ga je elkaar verkeerd begrijpen. Je gaat uit van veronderstellingen en de vastliggende normen en waarden, waardoor je soms op een compleet ander spoor kan zitten dan je partner. Er is weinig noodzaak je partner te vertellen dat je je ongemakkelijk voelt bij het contact dat hij/zij met iemand anders heeft, want omdat de regels duidelijk voorschrijven dat veel diepgang niet mag, weet je dat de reactie iets zal (nee: moet) zijn als "je hoeft je geen zorgen te maken, er is niks." Einde discussie. Begin misverstand

Binnen polyamorie vertel je het juist wel als je je ergens niet gemakkelijk bij voelt, zo nodig keer op keer. Dat moet ook wel, want die communicatie is een fundamenteel onderdeel van het kompas van jou en je partner(s). Zo druk je veel misverstanden bij voorbaat de kop in, waardoor het leven makkelijker wordt.

alegria schreef:

Maar je hebt zeker gelijk, niet iedereen wil/kan/durft een eigen kompas maken of diepgaande communiceren over heel fundamentele dingen.
Als je die weg toch gaat (en dat gaat aanvankelijk met veel moeite en pijn) merk je pas wat PA kan bieden, hoezeer dat je leven kan verijken. Maar ideaal wordt het zeker nooit, dat klopt.

Het maakt het leven wat intensiever: het kost meer inspanning, maar je krijgt er meer voor terug. Ik vond het een groeiproces: ik sta steviger met m'n benen op de grond, voel me volwassener, maar kan ook niet ontkennen dat ik last heb gehad van groeipijnen

Zowel Jut als ik hebben vandaag aan een nieuw blog gewerkt. Jut is me echter voor:

Stromen: http://www.jut-en-jul.eu/node/24

Ik verwacht in de loop van vandaag nog wat te posten

Na een leuk weekend en een grappig voorval thuis, heeft Jut vanmorgen een nieuwe blog geplaatst:

Weekend: http://www.jut-en-jul.eu/node/25

Mooie verhalen idd, maar deze link werkt niet :-(

Raar. Als je ingelogd bent, krijg je een link waar je op kan klikken; als je niet ingelogd bent, zit er geen link achter.

Ik heb de laatste 2 posts aangepast, zodat het URL altijd te zien is. Oh, en een ontbrekende "e" aangevuld

Ik zie dat je verhalen regelmatig gelezen wordt :-)

PolyToo schreef:

Ik zie dat je verhalen regelmatig gelezen wordt :-)

Ja, dat gaat hard. Ik twitter ook even als er iets nieuws geplaatst is, en dan zie ik direct het bezoekersaantal oplopen. Leuk om te zien

Gisteren heeft Jut een nieuw blog geplaatst, "Valentijnsdag".

http://www.jut-en-jul.eu/node/29

Ik had verwacht mijn eigen nieuwe blog inmiddels klaar te hebben en wilde ze tegelijk aankondigen, maar ik krijg 't maar niet naar m'n zin geformuleerd. Komt een dezer dagen ongetwijfeld af.

Vanmorgen, ik was bijna klaar met een nieuwe blog, stuurde Jut een blog door. We hadden tegelijkertijd zitten werken aan een blog over hetzelfde onderwerp: Jut heeft eindelijk haar busje.

http://www.jut-en-jul.eu/node/30
en
http://www.jut-en-jul.eu/node/31

De hierboven beloofde blog is nog niet af. Ik heb gemerkt dat het niet werkt om persoonlijke blogs "later" af te maken. Stemmingen en gevoelens die het schrijven van een blog uitlokken, veranderen en dan wordt het doorschrijven aan een blog over iets heel anders ineens ontzettend raar. Bij deze neem ik me voor om een blog in een keer te schrijven en meteen te publiceren Niet klaar betekent niet publiceren.

Het busje komt zo/

Tot nu toe zijn de meeste van mijn relaties plots gestopt op het moment dat ik dacht dat het niet stuk meer kon gaan.
Het al dan niet een rollercoaster hebben in je relatie wil niet zeggen dat het op het eindpunt loopt.
Integendeel een rollercoaster zorgt juist voor een interessanter beleving in je relatie.
De voorwaarde is wel dat je niet in paniek slaat en angst krijgt om te verliezen.

Een rollercoaster ride zorgt ook dat je elkaar niet als dagelijkse routine begint te zien en waar je stopt met tegen elkaar te praten.
Mijn ervaring met relaties is dat het een cyclus is. Om de zoveel tijd begin ik mijn eigen partner te herontdekken.

PolyToo schreef:

Het busje komt zo/

Hahaha, ik wist niet dat die in België ook bekend was

PolyToo schreef:

Tot nu toe zijn de meeste van mijn relaties plots gestopt op het moment dat ik dacht dat het niet stuk meer kon gaan.
Het al dan niet een rollercoaster hebben in je relatie wil niet zeggen dat het op het eindpunt loopt.
Integendeel een rollercoaster zorgt juist voor een interessanter beleving in je relatie.
De voorwaarde is wel dat je niet in paniek slaat en angst krijgt om te verliezen.

Mee eens. Maar goed, soms gaan m'n gedachten met me op de loop. Die gedachten mogen er ook zijn, ze moeten alleen niet de overhand krijgen. Het helpt niet om die gedachten krampachtig weg te stoppen en naar de buitenwereld mooi weer te spelen. De gevoelens, angsten en gedachten zijn er nou eenmaal, beter maar proberen om ermee om te gaan.

PolyToo schreef:

Een rollercoaster ride zorgt ook dat je elkaar niet als dagelijkse routine begint te zien en waar je stopt met tegen elkaar te praten.
Mijn ervaring met relaties is dat het een cyclus is. Om de zoveel tijd begin ik mijn eigen partner te herontdekken.

Helemaal mee eens. Polyamorie dwingt voortdurend tot nadenken, analyseren en vooral veel praten. Dat laatste is er de laatste tijd een beetje bij ingeschoten. We hadden een soort evenwicht gevonden (lees: de achtbaan stond even stil) dus er waren weinig gedachten die er dringend uit moesten. Enfin, dat evenwicht is zo'n twee weken geleden verstoord, dus de achtbaan rijdt weer. Maakt het leven niet makkelijker, maar wel intenser.

Ondanks dat ik me af en toe waardeloos voel, wil ik niet terug naar hoe het was. De geest is uit de fles, en die gaat er niet terug in. Er zijn grenzen gesneuveld die voor mij nu heel kunstmatig zijn. Het exclusiviteitsbeginsel kan houvast geven, maar past niet meer in m'n hoofd. De gedachte dat je je daarmee afsluit voor allerlei mooie dingen in het leven, voelt verkeerd.

Citaat :

In 1953 braken de dijken door. Een man wist zich nog net in veiligheid te brengen op het dak van zijn huis, maar het water bleef stijgen. Er kwam een roeibootje langs met twee mannen. "Spring erin, het water gaat nog verder stijgen," riep een van hen. "Nee," antwoordde de man, "ik vertrouw op god, hij zal mij redden."

Het water steeg verder, alleen de nok van het dak kwam nog boven het water uit. Er kwam een helicopter over. Er werd een touwladder naar de man uitgegegooid en iemand riep "klim aan boord, het water gaat nog verder stijgen!" Maar hij antwoordde weer, "nee, ik vertrouw op god, hij zal mij redden."

Het water steeg nog verder en de man verdronk.

Toen hij voor god stond, kon hij zijn frustratie niet onderdrukken. "God, ik heb mijn leven aan u gewijd, ben altijd naar de kerk gegaan, heb gebeden en me gedragen zoals de bijbel voorschrijft. Waarom heeft u mij laten verdrinken?"

"Ik heb m'n best gedaan," zei god, "ik heb een bootje en een helicopter gestuurd, maar je weigerde."

Ok, dat is gekkigheid, maar door je teveel vast te houden aan regels, kan je belangrijke dingen in de wereld om je heen mislopen. Als dat een weloverwogen keuze is, prima. Maar als je dingen aan je voorbij laat gaan omdat dat nou eenmaal zo moet, dan klopt er iets niet.

Ik zou me erg ongemakkelijk voelen als Jut om mij de rem zou zetten op wat ze met Herman beleeft. Het zou voor mij voelen alsof ze zichzelf weer binnen de hekken plaatst, terwijl er buiten de wei zoveel moois te beleven is. Mijn pijn is vervelend, en ik zie dat het haar pijn doet om mij pijn te zien lijden. Maar ik kan wel wat hebben, ik ben een grote jongen. Mijn geluk moet niet ondergeschikt worden aan het hare.

Hmm, gisteren vroeg er iemand of er een relatie was tussen polyamorie en BDSM... Ik realiseer me dat de vorige alinea tamelijk masochistisch kan overkomen

Ik zie dat je steeds overanalyseert.
Hoewel ik heel strikt logisch ben in denken en doen heb ik ook over de jaren geleerd om los te laten omdat er geen logische oplossing is.

Er is wel ergens een verband tussen BDSM en polyamory.
BDSM betekent niet dat je polyamore bent, maar een polyamore staat meer open voor BDSM.
Ikke en mijn partner zijn zeker geen BDSMmers ;-)

Het grappige is dat mensen polyamory altijd associëren met seks of trio's als ze er de eerste keer over horen.
Steeds moet ik herhalen dat er meer in het leven is dan seks alleen als je een relatie hebt met iemand anders.
Het is een grijze zone, en niet ofwel trouw (geen seks met een ander) ofwel ontrouw (aka seks met een ander op ieder ontmoeting).

Grappig is dat monogamen altijd verliefd worden op iemand anders altijd gaan associeren als een soort falen bij jezelf.

Echt geweldig dat jullie dat zo allemaal blijven delen, tnx.

PolyToo schreef:

Ik zie dat je steeds overanalyseert.
Hoewel ik heel strikt logisch ben in denken en doen heb ik ook over de jaren geleerd om los te laten omdat er geen logische oplossing is.

Mee eens. Ik leef ook niet in de veronderstelling dat we een echte "oplossing" hebben gevonden, maar voor mij is polyamorie wel de meest logische manier om om te gaan met wat er op ons pad komt. Pragmatisch in plaats van dogmatisch. Nadenken en praten, in plaats van vasthouden aan regels die door anderen zijn opgesteld.

Of dat overanalyseren is, weet ik niet. Het zit in mijn aard om te analyseren. Ik doe niet graag iets zonder eerst nagedacht te hebben over de omstandigheden en de mogelijke gevolgen.

De dip waar ik de afgelopen tijd in zat, is overigens weer voorbij. Poosje praten en een goeie vrijpartij doen toch wonderen hè

PolyToo schreef:

Er is wel ergens een verband tussen BDSM en polyamory.
BDSM betekent niet dat je polyamore bent, maar een polyamore staat meer open voor BDSM.
Ikke en mijn partner zijn zeker geen BDSMmers ;-)

Het grappige is dat mensen polyamory altijd associëren met seks of trio's als ze er de eerste keer over horen.
Steeds moet ik herhalen dat er meer in het leven is dan seks alleen als je een relatie hebt met iemand anders.
Het is een grijze zone, en niet ofwel trouw (geen seks met een ander) ofwel ontrouw (aka seks met een ander op ieder ontmoeting).

Ik kan me zo voorstellen dat als je de behoefte voelt om SM te proberen, je dat als polyamorist wat makkelijker ter sprake brengt dan in een traditionele verhouding, omdat polyamoristen hebben geleerd te communiceren. Dat is ook de samenvatting van dit verhaal:

https://twitter.com/GrootHartLobo/statuses/307039082935107584

PolyToo schreef:

Grappig is dat monogamen altijd verliefd worden op iemand anders altijd gaan associeren als een soort falen bij jezelf.

Nah, grappig niet... Eerder jammer. Het gevoel van verliefd worden/zijn moet juist een feestje zijn. Als je je daar schuldig bij voelt, gaat er in mijn ogen iets vreselijk mis. Zeker omdat je dat zelf niet in de hand hebt, zou je je daar onmogelijk schuldig over moeten kunnen voelen. Je kan je er ongemakkelijk bij voelen omdat het heftige emoties losmaakt, maar schuldig..??

Om Brel te citeren, "iek aal nog steeds mijn eigen woorden aan":

Citaat :

Liefde is nooit verkeerd, hooguit lastig.

Ja hoor, het is weer zover: Jut en ik hebben vrijwel gelijktijdig een blog geschreven over het komende weekend. Deze keer gaat het over Stefanie...

http://www.jut-en-jul.eu/node/32 is Juts blog,
http://www.jut-en-jul.eu/node/33 is het mijne.

We hebben beiden veel zin in ons weekend

Jut heeft er weer twee nieuwe blogs bij geschreven. Er voltrekken zich heel langzaam wat veranderingen, waar we nog niet helemaal mee om kunnen gaan.

http://www.jut-en-jul.eu/node/34

en

http://www.jut-en-jul.eu/node/35

Helpt het door het allemaal in een blog te vertellen?
Ik kan me sterk inbeelden dat als je het op schrijft en beseft dat anderen het lezen dat daardoor er een verandering in de dynamiek komt.

Zeker helpt het om dingen op te schrijven. Het grootste voordeel daarvan is, in ieder geval voor mij, dat het helpt mijn gedachten te ordenen, het grotere geheel goed te overzien. Als ik een ander duidelijk wil maken waar ik sta, wat er gebeurt en wat voor effecten dat heeft, zal ik dat eerst voor mezelf helemaal helder moeten hebben.

Ik heb dan meestal ook veel tijd nodig om een blog te schrijven. Ik begin met een idee, een gevoel of een voorval en dan komt er van alles los. Sommige dingen wringen, andere zijn strijdig met elkaar en weer andere blijken na enige contemplatie oudere gedachten te zijn, die al door de tijd zijn ingehaald. Zo schuif ik stukken heen en weer, denk opnieuw na over oude punten en herschrijf stukken meerdere malen tot ze precies uitdrukken wat ik bedoel. Na afloop heb ik dus een hele tijd nagedacht over wat me bezig hield, in creatieve en ordenende zin. Daarmee is alles weer netjes gesorteerd en opgeborgen.

Voor Jut werkt het grotendeels hetzelfde, zij het dat zij een blog vrijwel altijd in een ruk opschrijft. Ze schrijft uit haar hart en herschrijft zelden dingen voor ze iets plaatst.

Het bloggen verandert op zich niet veel tussen ons beiden. Natuurlijk, we laten elkaar onze blogs lezen voor we ze plaatsen, en soms leest de ander er dingen in die niet of niet zo bedoeld waren. Dat is dan natuurlijk gespreksstof die je niet (of pas later) zou hebben als je niet zou bloggen. Maar grote onthullingen gaan natuurlijk niet via de blogs: we praten vaak en goed genoeg met elkaar om niet met plotselinge grote verrassingen te komen.

We hebben weer eens allebei een blogje geschreven. Het blijft moeilijk, al zijn we de achtbaan inmiddels wel uit.

Mijn blog: panta rhei (http://www.jut-en-jul.eu/node/36)

Juts blog: toekomst, deel 3 (http://www.jut-en-jul.eu/node/37)

Drie nieuwe blogs, niet direct gerelateerd aan polyamorie.

Stress (http://www.jut-en-jul.eu/node/38)
Dichterbij (http://www.jut-en-jul.eu/node/39)
en
'Zijn' (http://www.jut-en-jul.eu/node/40)

Grappig, ik ben weer bijna bijgelezen na ruim een jaar hier niet gelezen te hebben, kom ik hier in deze post (ok, en een paar andere) tot de ontdekking dat ik die blog wel ken en wel eens geschreven heb daar...

Maar nu al een tijd niet meer gelezen. Hoop dat het goed gaat met jullie!

Ha, ja, ik meende je naam al te herkennen Dank voor je bijdragen.

Jut heeft zojuist een nieuwe blog geplaatst:

Egoïstische trut (http://www.jut-en-jul.eu/node/41)

Heb het gelezen... heftig... toch wel
Het moet mogelijk zijn zou je denken, maar het blijft zo dat je met meerdere mensen hun verlangens, gevoelens etctera te maken hebt.
Dat alle betrokkenen over het algemeen tevreden zijn met wat er is, op het moment dat het er is, is inderdaad nogal een kunst.