Polyamorie, hoe 'doe' je dat in je hoofd en hart ????? Tips enzo

Hallo,

Ik ben hier nieuw
Hoe zal ik beginnen ?
Ik 'heb' een lieve man waarvan ik hou en 2 kinderen en daarnaast nog een man die ik ook echt liefheb.
Polyamorie trok me altijd aan als 'idee' , 'concept' én het is ook de ideale manier om een echtsheiding te vermijden als je kinderen hebt en er niet vr kiest om dit allemaal overhoop te gooien. Dus ja, niets aan de hand dacht ik, ik kan dit , ik doe dit. 2 mannen waarom niet. Mijn man wist ervan en had zoiets van ja als dat jou gelukkig maakt ... In het begin lukt het- maar na een tijd geraak ik in de war, het wordt te intens, te veel, kan niet goed meer in het 'nu' functioneren, ik geraak verknipt, verscheurd van in 2 stromen tegelijk mee te gaan (en dan nog 2 kleine kinderen, een intense job, ....). Fysiek en mentaal w het te zwaar.
Ik koos vr een tweede man omdat ik iets miste bij mijn man, hij is nogal rustig en stil, we hebben niet veel sex- maar hij is heel liefdevol, kan goed met hem praten, is een heel goede vader maar ik wou meer sex, lekker kletsen , het andere, er ook bij. Ik ben van die andere man écht gaan houden, zo erg dat ik erover nadacht om te kiezen, 't is te zeggen, ik wil dat niet maar dat begint zich psychisch aan mij op te dringen. Ik krijg het emotioneel niet rond. Pas op : ik oefen hé, in loslaten, in het 'nu' leven, genieten van het moment, mediteren, dit, dat ... ik doe het allemaal, en ik groei wel maar ik ben soms zo moe.
En toch wil ik het en wil ik het 'kunnen'... gewoon zo leven van dit is dit en dat is dat en dat is perfect naast elkaar ....no worries
ik zit dus in de knoop.

Wat ik wil is tips, ervaringen van mensen die dit herkennen etc want ja over dat 'gesplitst' gevoel hoor ik niet veel. Betekent dat dan dat ik niet geschikt ben vr het poly-amorische ? Ik kan toch niet weggaan van een man waar ik van hou ? Want dat is nu het dilemma waar ik me in bevindt- ik wil niet weggaan,ik wil ook mijn andere liefde niet 'kwijt', het is gewoon 'mooi' allemaal in sé, ik wil er gewoon beter mee kunnen omgaan. Dus ja : tips en ervaringen graag !

Inge wil je mss iets meer over jezelf vertellen? Hoe oud ben je, je partners, hoe lang zijn jullie getrouwd, hoe ziet je 2de partner dit allemaal...?

Tis altijd moeilijk om een ander raad te geven vind ik, maar voor wat het waard is...

Het ene opgeven voor het andere lijkt mij idd niet zo'n beste keuze, toch zeker niet vanuit polystandpunt. Je geeft zelf al heel wat dingen aan die de stormen binnen polyrelaties wat kunnen kalmeren. Leven in het nu en genieten vh moment werkt voor mij nog steeds het beste. Maar stormen zullen er altijd zijn, extra relaties geven extra vreugde & genot maar ook extra verdriet & pijn. Je kan nu eenmaal niet het ene soort gevoelens vermeerderen en het andere niet.

Maar je zegt dat je er in feite ingestapt bent vanuit een bepaald gemis bij je man. Hoewel dat heel menselijk is en vaak voorkomt, vind ik het nog steeds een gevaarlijk start. Ikzelf probeer elke raltie te beleven voor wat ze waard is, niet vanuit een tekort.
Misschien moet je eens heel goed analyseren wat dat gemis heel precies is, en hoe zwaar het voor je weegt, en of je daar dan eventueel nog in wil investeren...

Wat een fijn, liefdevol antwoord ...

Ja daar ben ik volop mee bezig, met dat 'gemis' te bekijken van naderbij en hoeverre het iets is dat van 'mij' is- dieperliggend
We (ik en mijn man) zijn ook samen in een soort relatietherapie ('zijnsoriëntatie' eerder spiritueel gericht) en ja je hebt gelijk : elke relatie beleven voor wat ze waard is-uiteindelijk gaat het daarom. Want ja, ik miste sex, dat vooral- mijn man is gewoon nogal 'androgyn' laat ons zeggen, terwijl ik -tja een meer mannelijke man verkies, sexueel toch zeker. Dus ja in het kader van je kan niet alles hebben met elkaar ....

Wat meer vertellen. Ik ben 41 jaar en mijn man en 2de partner 47. Ik ben 17 jaar samen met mijn man, ik heb hem gekozen nét om die rust die mij nu vaak té rustig is ... in die tijd ben ik 3 keer verliefd geworden en heb die verliefdheid/liefde 'geleefd'. Met blutsen en builen maar ik wou het toch zo graag.
En mijn man accepteert het, hij is gewoon heel breeddenkend en heel gevend an sich, en hij heeft zoiets van ja als je maar aanwezig bent hier en nu-dus als je bij mij bent en/of de kinderen 'ben' er dan ook- en dan is het ok voor hem. Maar dat lukt me dus niet altijd zoals ik al schreef ... (en eerlijk: dat is mijn man echt wel beu, mijn tranen dan etc)

Mijn 2de partner was in eerste instantie op zoek naar sex (hij zit in een sexloos huwelijk) maar dit is helemaal verdiept en geëvolueerd naar diepe liefde. Hij heeft me dus overlaatst gevraagd om ervoor te gaan : hij en ik. Ik was erg geschrokken. Moest ik geen kinderen hebben dan zou ik het doen, maar ik heb er nu wél. En ik hou van mijn man- als mens, heel veel. Dus ja : dan crash ik een beetje hé. Dan wil ik niet kiezen, kan ik niet kiezen.
Mijn 2de partner zijn vrouw weet van niks- dus ja niet zo polyamorisch. Ondertussen is de storm wat geluwd en proberen we alle 2 terug nr 'het midden' te komen, zo van : goed waar gaat dit werkelijk over, we houden van elkaar, dat is toch goed dat is toch mooi- laat ons gewoon genieten van wat er 'is' en geen toekomstplannen maken : nu toch niet. op dit moment hebben we afstand genomen (vakantie van de beide gezinnen) en zien in september wel weer. Ik hoop wat tot rust te kunnen komen en het verder te kunnen beleven zoals ik het 'wil' (ja dat willen hé ) : in het 'nu'.

Tegelijkertijd vind ik komaan inge, kijk hoe mooi allemaal, wees dankbaar en geniet en laat los ...

Kan jij eens wat vertellen over jouw stormen ???

Bedankt voor je openheid. Alles bij elkaar vind ik persoonlijk dat je er toch wel iets moois v probeert te maken. Alleen het feit dat de vrouw v je vriend v niks weet, kan natuurlijk niet. Heb je het er al eens over gehad hoe je haar er wél bij zou kunnen betrekken op 1 of andere manier?
Trouwens het feit dat hij je vraagt om er voor te gaan, mn allebei je huwelijkspartner te verlaten, is ook nt meteen een poly aanpak he????
Ik heb dus toch wel serieuze bedenkingen bij zijn houding.

En mijn stormen, och daar kan ik een heel forum over volschrijven. Ik leef in feite al bijna 20j min of meer poly, ben 2j geleden gescheiden omdat m'n vrouw niet langer tolerant wilde zijn (er waren natuurlijk ook wel andere fundamentele verschillen gegroeid). Meestal heb ik een 10tal relaties, wat ik dan liefst intieme vriendinnen noem, wat niet betekent dat ik ook met elk van hen vrij (zoals meestal wordt aangenomen bij PA). Dat brengt heel veel moois & spannends in m'n leven, maar dus uiteraard ook heel wat stormen.

Inge 123 schreef:

........ Ik ben van die andere man écht gaan houden, zo erg dat ik erover nadacht om te kiezen, 't is te zeggen, ik wil dat niet maar dat begint zich psychisch aan mij op te dringen. Ik krijg het emotioneel niet rond. ......

Hallo Inge
Ik wil je in ieder geval zeggen: Voel je niet verplicht om te kiezen.
Dat zijn alleen maar mono-gevoelens van 'oh dit mag niet, dit kan niet'. Oh ja? En van wie dan niet? Omdat de maatschappij dat voorschrijft? Wie ís de maatschappij eigenlijk? Een samengeraapte groep mensen die in dezelfde tijd leven en die hun leven allemaal op verschillende manieren indelen.

Als alle mensen die het betreft, akkoord gaan met hoe jij wilt leven, dan is dat goed. Jullie hoeven alleen 'verantwoording' aan elkaar af te leggen, daarom is het feit dat je vriend z'n vrouw er niet van weet, wel kwalijk . Ik zou je zeker aanraden om dingen bij iedereen bespreekbaar te maken. Breng het wel voorzichtig, laat het geen donderslag bij heldere hemel zijn...

Dat het niet makkelijk is om de druk van maatschappij en heersende normen en waarden te weerstaan, dat weten we...

Leef en geniet in het nu, zekers!

Hallo allemaal,

ik ben een vrouw van 39 jaar en heb een lieve man en drie kinderen(twee uit mijn man zijn vorig huwelijk en 1 samen).
Sinds april ben ik erachter dat mijn man een relatie had met een collega op zijn werk. Ik was totaal van de kaart toen hij zei dat hij gevoelens had voor haar.
Hij bleef echter zeggen dat hij ook van mij hield en dat was voor mij erg verwarrend. We hebben zowiezo altijd een heel goed sexleven gehad en hij zegt dat het daar ook niet om gaat bij haar.
Er kwam een tijd van ruzie en onbegrip totdat ik op een dag een artikel in de krant vond over Polyamorie. ik heb het gelezen en dacht "dit is mijn man".
Ik heb vervolgens mijn man dit artikel laten lezen en hij voelde zich inderdaad meteen beter, we hebben sindsdien hier over gepraat.
Mijn man zegt dat hij van mij houd maar dat hij ook van haar houd. ik probeer sindsdien alles op een rijtje te krijgen in mijn hoofd want het is natuurlijk niet niks.
Wij hebben samen een regeling gemaakt met een schema dat hij ook naar haar kan gaan. Hij wil ook een weekend gaan van zaterdag op zondag in de maand.
Ik probeer ermee om te gaan omdat ik ook heel veel van mijn man hou en ik denk dat ik het ook wel aankan. Ik heb alleen ook te maken met bepaalde jaloerse gevoelens. Hoe moet ik daarmee omgaan? heeft iemand daar tips voor? Soms zeg ik wel eens mag ik dat dan ook maar dat vind hij niet zo fijn merk ik en ik heb er ook geen behoefte voor natuurlijk maar dan wil ik hem proberen te peilen. Ik wil mij gewoon heel belangrijk voelen voor hem. Ik heb ook gewoon bang dat hij het bij haar fijner vind omdat ik natuurlijk altijd erover zeur en zo. Oja en 1 bijkomstigheid is dat die andere vrouw eigenlijk niet in zo een relatie wil zitten. Zij wil eigenlijk een leven samen met mijn man. Mijn man zegt dat het niet meer word dan wat het nu is. Maar ik heb wel eens contact gehad met haar en merk dan dat ze nog altijd hoopt dat mijn man mij gaat verlaten. Dat maakt het voor mij eigenlijk best wel moeilijk, ik hou nl van openheid en eerlijkheid. Zo word het een gevecht en dat is toch ook niet de bedoeling heh.
En dan zit ik nog met het gevoel dat ik het niet fijn vind als mijn man int openbaar treed met deze vrouw, is dit stom dat ik zo reageer en hoe moet ik hiermee omgaan?
En ik heb sindsdien natuurlijk veel gezeurd en gepraat hierover tegen hem en heb dus ook een bepaalde angst dat ik mijn man wegjaag als ik er iedere keer over wil praten en zo. Heeft iemand daar tips voor? hoe ik ermee kan omgaan en zo? Zou het fijn vinden om erover te praten zodat het mij rustiger maakt en alles een plekkie krijgt in mijn hoofdje.
Ik wil graag een leven samen met mijn man hebben en hij zegt dat dat kan dus ik wil ervoor gaan en weet dat het me lukt

Groetjes Passie

Meteen een antwoord op m'n vraag bij je andere post.
Je man is dus vreemdgegaan.
Hoe je er dan 'achter' bent gekomen is nog een nuance, maar hij heeft het in elk geval niet op voorhand met je besproken.

Dat is dus helemaal geen PA 'vgs het boekje'.

Maar er gaan bij mij wel meer rooie lampjes branden als ik je verhaal lees!

Het feit dat je man het niet zo ziet zitten dat jij ook een extra partner zou hebben, en zeker het feit dat die andere vrouw je man voor haar alleen wil!
Dat zijn echt geen bijkomstigheden, dat is fundementeel!
Als je zulke dingen niet kan bespreken/regelen ga jij daar hoogstwaarschijnlijk meer & meer onder lijden en dan riskeer je idd dat je op den duur de 'zeurende echtgenote' wordt die haar man van zich vervreemd.

Laat het niet zo ver komen...

Ja mijn man is inderdaad vreemdgegaan omdat hij volgens mij ook niet wist wat hij
hierin kon en of hij met mij dit soort dingen kon bepraten. Het is voor ons beiden nieuw
en erg wennen. Ik heb wel een regeling gemaakt samen met mijn man.
Hij zegt dat hij van mij houd en ook van haar en dat hij mij niet kwijt wil.
Het baart mij echter wel zorgen dat die vrouw niet openstaat voor deze soort relatie.
Mijn man zegt dat hij dit wel kenbaar heeft gemaakt aan haar en ook dat het niet meer word dan dat het nu is maar ik denk dat zij altijd zal blijven hopen en het uiteindelijk voor mijn man toch niet haalbaar word met haar om zo een soort relatie te hebben.
ik heb al wat beter met hem gepraat en ook kenbaar gemaakt hoe ik erover denk en zo.
mijn man zou natuurlijk het liefst dingen samen kunnen doen met haar en mij want dat is gemakkelijker voor allemaal maar dat gaat volgens mij niet lukken als die dame er zo over denkt. ik heb haar wel zelf ook al meerdere keren gesproken en ze is best aardig en ik heb ook geen rancune naar haar maar ik denk dat zij er anders over denkt allemaal en ze uiteindelijk niet accoord gaatmet een zulke relatie.

Ik vind het jammer dat hij vreemd gegaan is , maar eigelijk is dat niet helemaal zijn volledige schuld. Het is de maatschappij die het er toe leent om het te doen.
Je moet al heel sterk in je schoenen staan , en ik spreek van ondervinding, om voor je iets doet het tegen je partner te zeggen.

Ik heb het gedaan, voor er iets was tussen onze partner en mij heb ik mijn man om raad gevraagd. Ik zat met heel wat verwarde gevoelens en wij hebben altijd een heel open en duidelijk huwelijk gehad. Ik heb hem om raad gevraagd , zo zijn we beginnen praten , eerst met 2 en dan meteen ook met 3 en we zijn nu 1.5 jaar verder en het is een zalige relatie met 3.
Mijn man en mijn vriend zijn 2 handen op 1 buik ( soms in mijn nadeel als ze samenspannen ) en er is wederzijds vertrouwen, eerlijkheid en openheid geweest sinds dag 1.
Ik besef dat het niet voor iedereen weggelegd is om over een andere liefde raad te vragen aan je eigen partner , ik ben heeeeel blij dat ik het gedaan heb. We hadden nooit hier gestaan waar we nu staan had ik het niet eerlijk gezegd voor er iets was gebeurd.

hoi Ellie,

Ja dat is ook zo wat je zegt. Ik vind het jammer dat hijzelf er niet over begonnen is maar ik denk gezien het feit dat we beiden al eens getrouwd zijn geweest en de omgeving en zo dat hij het niet gedurfd heeft. Ik heb gezegd tegen hem dat ik het fijn had gevonden als hij al eens gezegd had dat hij haar leuk vond, dan had ik al wat tekens opgevangen denk ik haha.
Maar we praten er nu wel gelukkig over en dit forum en het lezen erover helpt mij wel om dingen te relativeren en dat vind ik fijn. Toen mijn man mij vertelde dat hij gevoelens had voor haar dacht ik, ojee dat is het einde, maar hij zei dat hij ook heel erg veel van mij houd en mij niet kwijt wil. Tuurlijk heb ik ook mijn slechte dagen en zo maar ik ben door het lezen op dit forum wel rustiger geworden. Het enige wat ik jammer vind is dat die andere vrouw eigenlijk helemaal geen poly relatie wil. Ze wil eigenlijk volgens mij uiteindelijk dat mijn man gaat kiezen. ik heb hier met mijn man over gepraat en zegt dat hij niet wil kiezen en hij niet mij kwijt wil maar ook niet haar. Maar hij hoopt dat ze ter zijner tijd ook wat meer met ons drietjes samen gaat doen. Dat zou ik ook fijner vinden. Zoals jij dat hebt Ellie. Zo zouden we dat graag wel willen. We zijn nu in ieder geval met ons twee al open en eerlijke en praten erover.

Als hij je echt graag ziet zal hij onvoorwaardelijk voor jou kiezen.

Bij ons is het anders op dat gebied. Onze partner staat al jaren open voor polyrelatie maar is er zelf nooit toe gekomen om er gelukkig in te zijn.
Hij heeft ons dan ook plechtig beloofd dat hij me nooit met mijn rug tegen de muur zal zetten in een keuze tussen mijn man en hem.
Hij weet ook hoeveel ik van mijn man hou en weet dat hij dan ook ons allebei zal kwijt spelen. Maar er moet zelfs niet over gesproken worden bij ons , hij ziet niet in waarom hij me die keuze zou opleggen en mijn man ziet ook hoeveel onze partner van mij houdt en dat hij oprecht ook voor ons beide kiest dus ....

Ik hoop dat jouw man sterk genoeg is om eerlijk te blijven , het is zoveel minder stressen als je vertrouwen kunt houden in elkaar.
Ik ben heel blij dat ik nooit mijn man zijn vertrouwen geschonden heb, het was niet gemakkelijk om hem om raad te vragen over mijn gevoelens voor onze partner maar ik ben blij dat ik de stap gezet heb.

Beide weten nu ook met zekerheid dat ik hen nooit zal bedriegen, als je over zo iets eerlijk kan zijn zie ik niet in waarom er bedrog zou moeten zijn.
Praten is vaak moeilijk maar vaak ook de oplossing naar de toekomst.

Toen ik het aan mijn man vertelde dacht hij ook meteen dat ik bij hem weg ging gaan , ik had daar zelfs niet aan gedacht maar zo blijkt de maatschappij nu eenmaal te denken.
Toen het voor hem heel duidelijk werd dat ik hem doodgraag zag en ik helemaal niet van plan was bij hem weg te gaan maar om raad kwam vragen over mijn gevoelens voor onze partner ( mijn jeugdliefde die ik nooit vergeten ben maar door omstandigheden 16 jaar niet meer gezien of gehoord had) werd alles wat rustiger en zijn we beginnen praten , met 2 de dag nadien onmiddelijk met 3 en hebben we alles stilletjes laten groeien naar wat het nu is.
Nu is = 1.5 jaar later , zalige relatie , vertrouwen van alle partijen , openheid en eerlijkheid en vooral "heerlijkheid" , kids zijn gelukkig , wij zijn gelukkig en wij genieten van elke seconde van de dag.

Hopelijk draait het bij jullie ook goed uit , en misschien is het een tip maar vraag je man is rechtuit wat hij zou doen als zijn vriendin echt niet in een polyrelatie wil zijn.
Dan weet je meteen waar je staat

*fully agrees with Ellie*

heb het net gevraagd aan hem en hij zei dat hij dan bij mij zou blijven omdat hij gewoon zielsveel van mij houd.
hij gaat ook met haar praten en proberen te zorgen dat we in de toekomst samen kunnen zijn met ons drietjes. dat zou fijn zijn.
Hij heeft me belooft dat hij eerlijk tegen me is en hij wil echt zijn best doen om met me te praten samen hierover dus das ook weer positief heh.

het voelt goed..........


groetjes passie

Heel goed !!

Nu weet je ook een beetje meer en kan je met een geruster hart de toekomst te gemoed gaan he

ja het voelt inderdaad al stukken beter danlk je wel voor de tips.
fijn dat ik erover kan praten hier met jullie, het lucht mij ook op en geeft alles een plaats.

thanksss voor jullie erlijke antwoorden

passie

Altijd graag gedaan.

We spreken uit zelf ondervinding.

Ik hoop dat zijn vriendin het ook inziet. Meestal is het geen probleem van " ik wil je niet delen" maar van " wat gaan ze zeggen over mij"
Misschien als jouw man zijn vriendin haar daar over kan zetten dat jullie wel vriendinnen kunnen worden en wie weet gaat zij er ook gelukkiger van worden.

Ik weet uit ervaring dat onze partner terug een nieuw leven heeft maar wij ook.
Al vullen mijn man en onze partner elkaar op heel veel vlakken gewoon aan , toch blijven ze 2 erg verschillende personen maar ik vergelijk ze niet.
Het zijn 2 engelen op aarde , elk in hun eigen persoonlijkheid.

Ik wens je echt het beste , ik zou niet meer anders willen of kunnen.

Ja ik denk dat dat ook een probleem is voor die andere vrouw. Ze weet niet goed hoe haar omgeving hierop reageren gaat en haar kinderen. Ikzelf heb hier minder moeite mee. Ik doe wat ikzelf fijn vind en wie dat niet zint die heeft helaas pech en is geen echte vriend.
Maar ik denk dat ze zichzelf ook niet erg verdiept in dit onderwerp, ze denkt volgens mij heel monogaam dus dat is ook een probleempje. Mijn man zegt dat hij het wel gaat aankaarten bij haar om te regelen dat wij in de toekomst dingen samen gaan doen en ondernemen. Ik zie dat wel zitten. Lijkt me ook wel leuk en gezellig en een uitdaging.
IK heb tegen mijn man gezegd dat hij anders moet proberen om voor de kerst al eens een uistapje te plannen. Gewoon een leuk uitje en ongedwongen en zo zodat we kunnen zien hoe we dit vinden. Of loop ik te hard van stapel? kweet niet. Hij vind het zelf ook veel fijner maar volgens mij weet hij niet wanneer het juiste moment is bij haar om erover te beginnen. Oftewel hij heeft een beetje bang hahaha.
Ja en wie weet worden we wel vriendinnen........ zou wel leuk zijn toch.

groetjes Passie

Je loopt in mijn ogen niet te hard van stapel. Ik vind dit een heel mooi teken naar je man toe om hem te laten voelen hoeveel je van hem houdt.

Ik ben ook zo , ik doe waar ik zin in heb en waar ik ons gezin mee gelukkig maak en klikt het niet dan botst het maar!

Door de jaren heen hebben we geleerd dat het leven veel te kort is om leuke dingen uit te stellen of af te zeggen omwillen van wat "andere" van je denken.

Leven is vandaag hier en morgen is nog heel ver weg dus genieten vandaag en meer niet!

passie schreef:

Ja ik denk dat dat ook een probleem is voor die andere vrouw. Ze weet niet goed hoe haar omgeving hierop reageren gaat en haar kinderen. Ikzelf heb hier minder moeite mee. Ik doe wat ikzelf fijn vind en wie dat niet zint die heeft helaas pech en is geen echte vriend.
Maar ik denk dat ze zichzelf ook niet erg verdiept in dit onderwerp, ze denkt volgens mij heel monogaam dus dat is ook een probleempje. Mijn man zegt dat hij het wel gaat aankaarten bij haar om te regelen dat wij in de toekomst dingen samen gaan doen en ondernemen. Ik zie dat wel zitten. Lijkt me ook wel leuk en gezellig en een uitdaging.
IK heb tegen mijn man gezegd dat hij anders moet proberen om voor de kerst al eens een uistapje te plannen. Gewoon een leuk uitje en ongedwongen en zo zodat we kunnen zien hoe we dit vinden. Of loop ik te hard van stapel? kweet niet. Hij vind het zelf ook veel fijner maar volgens mij weet hij niet wanneer het juiste moment is bij haar om erover te beginnen. Oftewel hij heeft een beetje bang hahaha.
Ja en wie weet worden we wel vriendinnen........ zou wel leuk zijn toch.

groetjes Passie

Prima insteek hoor!
Gewoon doen en op elkaar intunen en eens ervaren hoe het gezellig samenzijn voelt.

Gisteren heeft mijn man een balletje opgegooid bij zijn vriendin om dingen samen met ons drie te doen. De reactie was helaas niet zoals verwacht voor mij. Ze snapt niet dat ik zo kan denken en ze zegt "hoe stel je je dat voor". Ze zegt dat als mijn mij dan zou knuffelen of zo dat zij daar niet tegen zou kunnen. ik had dit uiteraard al met mijn man bepraat dat we hier rekening mee zouden houden en haar niet zouden afschrikken hierin.
Tja ik heb haar ook nog een sms gestuurd en geprobeerd te zeggen dat ze wat moet opzoeken over dit onderwerp. En dat dit gewoon is wat mijn man graag wil en ik sta hier achter. ik ben vandaag wat slecht gehumeurd geweest tegen mijn man omdat zij toch blijft zeggen dat ze dit niet zit zitten om dingen met ons drie te doen. .
Ik heb dan een gevoel dat ik het mijn man moet gunnen om naar een vrouw te gaan wat eigenlijk dus een relatie met mijn man alleen wil. Wat heeft dat dan voor een toekomst.
Dan kom ik weer hier lezen en voel ik me weer wat rustiger
Ik weet dat we haar niet kunnen dwingen maar tis frustrerend als ze nergens voor openstaat. Hoe ga ik hiermee om?


passie

Wel, ik heb je post net gelezen.
Mijn man stond naast me en zei " ik zou het ook niet leuk vinden moest onze partner alleen maar met jou willen zijn"
Onze partner wist dat ik getrouwd ben voor we iets begonnen zijn en neemt dan ook zonder problemen mijn hele gezin ( man en 5 kinderen + 1 kleinzoon) met met heel veel liefde bij.

Dat zij zo denkt is dan haar probleem , ik zou het van mezelf niet fijn vinden moesten mijn man en kinderen geen deel kunnen uitmaken van onze polyrelatie.

Mijn man zit in jouw situatie , hij heeft mij ook losgelaten om met onze partner te kunnen zijn maar noch onze partner noch ik zouden kunnen leven zonder mijn man.

Ik denk dat het nu aan haar is om te beslissen en zeker ook aan je man om te zeggen tegen haar wat zijn prioriteiten zijn.

Ik moet zeggen ik vind je heel dapper maar geef niet te veel toe , hou je zelf ook op de eerste plaats want dat verdien je!!!!

Mijn zegt dat hij nog steeds graag wil proberen om dingen met ons drieen te kunnen doen . ik heb hem wel gevraagdwat er nou gaat gebeuren als zij het absoluut niet wil.
Hij zegt dat het dan gewoon nog even doorgaat als het nu gaat dat hij gewoon onze regeling volgt maar hij zegt dat et dan waarschijnlijk toch niet zal blijven duren van haar kant uit. Ik heb er wel een beetje moeite mee, ik weet wel dat het ook moeilijk is voor mijn man maar zo moet ik afwachten wat die andere vrouw wil. Of zie ik dat verkeerd?
Ik heb mijn man gezegd dat ik wil helpen hierin maar hij is natuurlijk bang dat zijn vriendin word afgeschrikt maar ik denk dat inderdaad de keus bij haar ligt. Ik heb gezegd tegen mijn man "ze wist dat je getrouwd bent, het duurt nu al bijna een jaar zo waarvan ze een half jaar weet wat mijn man wil, dan moet het toch niet nog een jaar gaan duren heh." Maar misschien ben ik nu wel veeeel te ongeduldig hierin. Ik voel me inderdaad buitengesloten in zijn relatie met haar en dat vind ik gewoon niet fijn. Ik wil er gewoon graag bij betrokken worden.
Heb je wat tipes voor mij zodat ik weer even alles op een rij krijg en hier weer rustige gedachten in krijg? Ik ben nl op dit moment erg onzeker over hoe dit moet omdat zij de boot blijft afhouden. Kan ik hier iets in betekenen? Ik vind zelf dat als ze niet openstaat voor wat mijn man graag wil zij een keus moet maken maar geen half jaar meer moet wachten, ben ik hier fout in???

ik hoor graag wat van je
Passie

Wat ik me nu opeens afvraag: hebben jullie al eens met 3 aan tafel gezeten?
Niet dat dat een leuk of makkelijk gesprek zal opleveren, maar ik lees zoveel veronderstellingen in je verhaal, en die zijn er mss bij haar ook wel? Je man is de spreekbuis, zelfs als hij het niet zo bedoelt zal hij toch onvermijdelijk elk verhaal een eigen kleur meegeven.
Hoog tijd dus mss om ieder de kans de geven zijn kleur aan elk ander te tonen?

Ja we hebben in de zomer al een keertje samen aan tafel gezeten. Dit was inderdaad een gespannen gesprekkie. We hadden toen wel gezegd wat we wilden maar zij bleef zeggen dat ze alles of niets wilde. Daarna heeft mijn man dit onderwerp bij haar gemeden omdat hij toch wel bang is om haar te verliezen en dat begrijp ik natuurlijk wel.
vervolgens hebben mijn man en ik een schema gemaakt zodat hij ook uren bij haar kon zijn
en dat gaat al van juli tot nu zo maar zijn vriendin denkt dat mijn man een keuze gaat maken op den duur en ik denk zeker dat mijn man een kleurtje aan zijn verhaal geeft op zijn manier omdat hij bang is. we hebben gisteren nog eens hierover verteld maar mijn man zegt dat als zij het niet wil om dingen samen met ons drieen te doen hij haar niet kan dwingen natuurlijk. maar dat hij dan wel voorlopig de regeling wil hanteren want hij wil haar ook niet kwijt.
Nou is het ook nog eens zo dat zijn vriendin nu 5 jaar gescheiden is dus alleenstaand en dat haar ex man destijds haar een beetje gemanipuleerd had in een driehoeksverhouding met haar vriendin. Dit is helemaal verkeerd uitgelopen want haar (ex) man is er op het laatst met haar vriendin vandoor gegaan dus ik denk dat zij een zeer slechte ervaring hiermee heeft gehad en dat ze dus absoluut dit niet meer wil. Ik denk ook niet dat het mijn man gaat lukken om haar over te halen hiervoor. Ze zegt nl dat ze zichzelf dan ons speeltje voelt maar zo is het helemaal niet. Maar aan haar redeneringen denk ik dat zij dit gewoon echt niet wil en dat ze mijn man gewoon op den duur voor haar alleen wil. Mijn man zegt dat dit niet gaat gebeuren. Ik ben daar soms wel een beetje bang voor maar probeer dat een plek te geven.
Maar denken jullie dat het ook goed gaat gaan als mijn man gewoon zijn relaties apart houd van elkaar? Of is dit niet te doen denken jullie? Ik lees dat meerdere mensen dit ook hebben.
Ik zou natuurlijk ook het liefst dingen met ons drie doen maar ik denk dat dat er niet ingaat zitten. En ik snap ook best gezien dat mijn man van haar ook houd hij haar niet wil verliezen.


passie

Is de vriendin van je man al eens geinformeerd over polyamory en hoe dat kan zijn?