polyamorie, hoe vertel ik het aan mijn partner ... of niet?

Mijn dilemma ... wie kan of wil me zijn/haar ervaringen op dit vlak delen?

Ik ben al bijna 30 jaar getrouwd, gelukkig, echt gelukkig in mijn ogen met zekere notie voor realiteitszin. Ik hou van mijn vrouw, nog steeds, elke dag, ze is de vrouw van mijn leven. Ik zocht niets, maar kwam toch een andere vrouw tegen ondertussen 2,5 jaar geleden, waarmee het klikte, vanaf de eerste seconde. Om praktische (afstand!) reden konden we elkaar maar weinig zien, maar als we elkaar zagen voelde het goed aan, zeer goed en intens. Natuurlijk ontstonden er schuldgevoelens tov mijn partner ... Na 6 maanden (wikken en wegen) besloot ik dit te zeggen aan mijn partner, met uiteraard voorspelbare problemen tot gevolg. Ik wilde een relatie met beide nastreven, mijn vrouw wilde er niet van weten. We hebben met professionele hulp aan 'ons' gewerkt, maar ook die professionele hulp vertelde 'ons' dat het tussen 'ons' zeker niet gedaan was, nog heel levendig en liefdevol. Dat het in deze maatschappij bijna niet doenbaar is om met twee partners tegelijk te leven, ondanks enkele voorbeelden waar het wel lukt (lees: voorwaarde dat de 3 partners hiermee instemmen). Daar dit laatste bij mij niet mogelijk was (ik waas de enige die dit wilde, beide anderen maakten dit duidelijk kenbaar), besloot ik voor mijn 'primaire' relatie te gaan en de andere op te geven. Ik heb mijn vriendin bijna een jaar niet gezien, maar nooit uit het hart verloren. Tot ik in een krant per 'toeval' een artikel las over polyamorie. Voor mij ging een deur open: deze levensvisie sloot perfect aan bij wat ik had ervaren en hoe ik het voor me zag, hoe eerlijk en knap dit geschreven was, zo helder had ik het nooit kunnen verwoorden (een jaar terug). Toen ben ik hier meer en meer over beginnen lezen en begreep ik dat 'ik' dan toch niet abnormaal was. Ik 'ben' PA, dat weet ik nu wel zeker. Ik ben hierover beginnen praten met mijn vriendin, die na enige tijd instemde in het idee en concept van PA. Of course, zou ik zeggen, want zij heeft niets te verliezen ... Maar ik heb grote angst om het mijn vrouw te vertellen!! En daar zit mijn dilemma! Ik heb gezien wat voor pijn zij doorstaan heeft de eerste maal en wil haar dat enerzijds niet opnieuw aandoen. Anderzijds is deze situatie niet houdbaar, ik moet zaken doen die niet correct zijn om mijn vriendin toch af en toe eens te kunnen blijven zien, I hate it! Nochtans, denk ik dat mijn vrouw het in haar heeft om op die manier van me te kunnen (blijven!) houden. Al maanden zit ik nu te tobben hier over, ik ben al dat gelieg beu, maar durf niet ... Ik besef echter dat ik iets moet doen om mijn vriendin niet kwijt te geraken! Maar wil zeker ook mijn vrouw niet verliezen! Ik hou van beide, heb echter niet de behoefte dit onder één dak te organiseren.
Herken je jezelf hierin? Tips? Advies? Ervaringen?
Ik zal blij zijn deze te lezen ...
Thanks!

Koekoeksnest is naar een nick om nick te zijn

Hey ,

Het is zeker niet gemakkelijk om uit deze situatie uit te komen.
Bij ons was het ongeveer net hetzelfde alleen dat ik het meteen aan mijn man verteld heb dat er nog gevoelens waren voor mijn oude liefde.
D ( mijn oude liefde) en ik zijn 16 jaar geleden als geliefde uit elkaar gegaan door omstandigheden , elkaar uit het oog verloren en na zoveel jaar elkaar terug tegen gekomen.
Ik was zeker ook niet op zoek, mijn man en ik zijn ook zeer gelukkig getrouwd, maar toen D me zei dat zijn gevoelens voor mij ook nog zo diep zaten hebben we meteen met een bang hart mijn man ingelicht. Toen ik het hem zei had ik niet eens in gedachten om 1 van hen op te geven maar zeker ook niet gedacht dat we in een polyrelatie zouden belanden.
Na veel , heeeeeel veel praten is onze polyrelatie langzaam begonnen, mijn man heeft D de kans gegeven om elkaar beter te leren kennen. Ze hebben geen relatie maar ontdekte al snel dat ze op dezelfde golflengte door het leven gingen, nu zijn ze 2 handen op 1 buik.
Ze vullen elkaars zinnen en gedachten aan en ze zitten soms uren te kletskousen over vanalles en nog wat. Ze missen elkaar als we niet samen kunnen zijn en bij het afscheid ( als is het vaak maar voor een dag of 2) zouden de tranen bijna beginnen vloeien.

Ik snap dat het niet gemakkelijk is om het te vertellen aan je vrouw, maar als jullie echt z'n goeie band hebben is het toch misschien de moeite waard om haar om een kans te vragen.
Ze moet daarom geen relatie met je vriendin beginnen maar mss zijn ze gelijker aan elkaar dan ze zou denken.

Veel succes !
Hou ons op de hoogte

Hoi koekoeks,

ik ben de man van Ellie en ik kan beamen wat ze zegt.
toens ze mij het vertelde was ik helemaal overdonderd en hebben we uren en uren gepraat en problemen gehad;
maar ik heb dan besloten om D een kans te geven en te praten met hem, en door hem beter te leren kennen zijn we nu een stel geworden een relatie met drie.
we hebben nog altijd af en toe wat probs maar welk relatie niet, zolang je kan blijven praten is er altijd een oplossing mogelijk.

laat maar iets weten

Hee Koekoeksnest...

Ik las je verhaal en herkende er veel van. 30 jaar getrouwd ikke ook), elkaar graag zien en toch zoveel verschil op het cruciale punt: poly of niet. Mijn vrouw is het niet en ik wel...
Probleem is als de één verandert de ander ook "moet" volgen. Of toch minstens met zoveel pijn in aanraking komt dat die zo hevig door elkaar geschud wordt dat die vroeg of laat "iets" moet doen. Ik ervaarde drie stadia bij haar en bij mij: heel veel verdriet en angst en een gevoel van verlaten worden, heel veel kwaadheid en agressieve aanvallen en tenslotte aanvaarding en volledig nieuwe stappen zetten in het leven. Bij dit laatste zijn we ondertussen uitgekomen na een jaar of 10 intens babbelen en soms ook strijden en wenen en gevloek. We zijn er beiden mooiere mensen van geworden en het was een boeiende assertiviteitsoefening. We zijn wel gescheiden: ik ben immers poly en zij niet en dat bleef een onoverbrugbaar verschil. Maar door ons samen-werken aan wat er is en was voelt dit niet als een verlies. Eerder een elkaar loslaten en ondersteunen voor nieuwe volgende stappen. We zijn beiden onafhankelijker en rijper geworden, rijker en vrijer... Zo is het nu ook. Zij heeft een nieuwe momogame relatie, ik bleef poly en voel me verbonden in twee vaste relaties. En mijn vrouw van toen en ik blijven collega's op hetzelfde bedrijf en dat geeft helemaal geen moeilijkheden. Integendeel, er blijft een warme vriendschap en dankbaarheid naar elkaar. Het is doorworsteld, doorwerkt en op zijn plaats gekomen.

Nu kijk ik er zo naar: het moest gebeuren, het zat immers in mij en dus ook in onze relatie. En door het uit te klaren en er met veel schrik en getwijfel er toch voor te gaan is het helder geworden en nu voelt het dat ik het voor mezelf en voor de anderen in de wereld kan neerzetten. De angst om velaten te worden is weg (want ik heb mezelf niet verlaten in dit proces) en de angst dat ik mijn vrouw indertijd zou benadeeld hebben met mijn doen en zijn is ook weg (want zij heeft zichzelf ook niet verlaten in dit proces en heeft de situatie aangegrepen om op een mooie manier te groeien en te vernieuwen). We zijn niet in ons slachtofferschap gedoken (er af en toe wel eens kopje onder in gegaan) en er zeker niet blijven zitten. Het is dus een verrijkende crisis geworden die ik niet zou willen missen hebben... Ik heb het gevoel dat "het leven" ons net die dingen voor de voeten legt die we nodig hebben om bewuster en liefdevoller te worden. Eigenlijk valt er niks te verliezen als je met respect en liefde met elkaar blijft omgaan. Welke vorm het nadien ook wordt, de essentie blijft. Dat heb ik er uit geleerd.

Ik hoop dat jullie de stappen kunnen zetten die jullie nodig hebben om beiden liefdevol bij jezelf te kunnen blijven in deze woelige tijd (de rest volgt dan wel geloof ik en daar hoef je je geen zorgen om te maken)...

Hartelijk,

Staf

Ik 'vrees' dat ik een beetje eenzelfde verhaal heb. Ook wij zijn na 30j uit elkaar gegaan omdat ik poly wilde leven en zij niet. Veel pijn en verdriet, ruzies, liegen en schuldgevoelens.
Ik heb absoluut geen spijt van die 30j, we hebben prachtige dingen gedaan, vooral 4 schitterende kinderen op de wereld gezet. Maar het kon niet langer.
Toch zal ik me altijd ergens schuldig blijven voelen omdat ik tenslotte toch ook getrouwd ben om samen te blijven 'in goede en slechte dagen, tot de dood ons scheidt'. En dat heb ik dus veranderd, de PA was er wsl altijd al maar wanneer besef je dat echt, wil je dat toegeven aan jezelf en aan je partner, kinderen, de omgeving?
Sommigen zeggen: jij bent gegroeid (niet in de zin van beter geworden of zo, gewoon geëvolueerd), zij niet. Zo kun je het ook zien natuurlijk.
Hoe dan ook, ik heb (mede) daardoor voor mezelf wel beslist dat ik geen 'vaste' relatie meer wil in de zin van samenwonen en zo. Ik heb wel 1 'prim' en paar minder intensieve relaties, maar naast het feit dat ze weet dat ze mijn liefste is, weet ze ook dat ik een ruime zelfstandig wil behouden.

Staffilo schreef:

.......Ik heb het gevoel dat "het leven" ons net die dingen voor de voeten legt die we nodig hebben om bewuster en liefdevoller te worden.
Eigenlijk valt er niks te verliezen als je met respect en liefde met elkaar blijft omgaan.
Welke vorm het nadien ook wordt, de essentie blijft. Dat heb ik er uit geleerd. ......

Hallo Staf,
dank dat je hier je verhaal hebt neergezet. Tof dat jullie er zoveel rijker uit zijn gekomen

vrouwenfluisteraar schreef:

.......Toch zal ik me altijd ergens schuldig blijven voelen omdat ik tenslotte toch ook getrouwd ben om samen te blijven 'in goede en slechte dagen, tot de dood ons scheidt'. En dat heb ik dus veranderd, de PA was er wsl altijd al maar wanneer besef je dat echt, wil je dat toegeven aan jezelf en aan je partner, kinderen, de omgeving?

.......Hoe dan ook, ik heb (mede) daardoor voor mezelf wel beslist dat ik geen 'vaste' relatie meer wil in de zin van samenwonen en zo. ........

hey VF,
tja hoe vast is vast? Dat is maar net hoe je het zelf ziet. En wil.
Ik zit te denken... zitten de mono-gevoelens dan toch steviger in ons vastgebakken dan we denken? Vanwege zulke schuldgevoelens ten opzichte van het 'vanaf dat we trouwen blijven we altijd samen -idee'.
Ik denk dat mensen op hun trouwleeftijd nog lang niet zijn 'uitgegroeid', en inderdaad nog niet ten volle beseffen (of weten!) wat ze willen en hoe ze het liefst zouden willen leven.

Linde schreef:

vrouwenfluisteraar schreef:

.......Toch zal ik me altijd ergens schuldig blijven voelen omdat ik tenslotte toch ook getrouwd ben om samen te blijven 'in goede en slechte dagen, tot de dood ons scheidt'. En dat heb ik dus veranderd, de PA was er wsl altijd al maar wanneer besef je dat echt, wil je dat toegeven aan jezelf en aan je partner, kinderen, de omgeving?

.......Hoe dan ook, ik heb (mede) daardoor voor mezelf wel beslist dat ik geen 'vaste' relatie meer wil in de zin van samenwonen en zo. ........

hey VF,
tja hoe vast is vast? Dat is maar net hoe je het zelf ziet. En wil.
Ik zit te denken... zitten de mono-gevoelens dan toch steviger in ons vastgebakken dan we denken? Vanwege zulke schuldgevoelens ten opzichte van het 'vanaf dat we trouwen blijven we altijd samen -idee'.
Ik denk dat mensen op hun trouwleeftijd nog lang niet zijn 'uitgegroeid', en inderdaad nog niet ten volle beseffen (of weten!) wat ze willen en hoe ze het liefst zouden willen leven.

Ja idd, daarom zet ik 'vast' ook tss aanhalingstekens. Ik bedoel dan vnl dat ik altijd de vrijheid wil om intimteit, in welke vorm dan ook, met elke vrouw te beleven die dat zelf ook wil. Zonder er mee te gaan morsen. Op voorwaarde dat haar en mijn (eventuele) partner(s) dat ook willen.

Mijn schuldgevoelens zijn nt zozeer gelinkt aan (vastgebakken) monogevoelens maar wel aan het feit dat ik bepaalde fundamentele afspraken nt ben nagekomen. En nog wel tgo een vrouw waar ik heel veel van hield (en nog).

Uitgegroeid ben je vgs mij nooit, hoe je het liefst wil leven, ontdek je maar onderweg. Maar je moet dan wel op weg gaan natuurlijk. Het zou grandioos zijn wanneer daarbij alle interessante mensen die je op je pad tegenkomt, met je mee blijven gaan/groeien, maar da's natuurlijk een contradictio in terminis.

vrouwenfluisteraar schreef:

.......Uitgegroeid ben je vgs mij nooit, hoe je het liefst wil leven, ontdek je maar onderweg. Maar je moet dan wel op weg gaan natuurlijk. Het zou grandioos zijn wanneer daarbij alle interessante mensen die je op je pad tegenkomt, met je mee blijven gaan/groeien, maar da's natuurlijk een contradictio in terminis.

Helemaal waar...

Dank Staf voor je post. Hart onder de riem is je gedachte dat het een kwestie is van trouw aan jezelf en dat niets verloren gaat. Misschien moeten we na 30 jaar om dezelfde reden met liefde uit elkaar gaan. Maar wat een drempel is het toch...