100% trouwe partner. Kan dat wel?

Als je naar monogame mensen luistert dan wordt er steeds verwacht dat de partner 100% ontrouw is.
Hoe groot is de kans dat je partner 100% trouw kan zijn?

Je moet jezelf eens de vraag stellen, hoeveel relaties heb je zelf al gehad waarbij je eerst de relatie verbroken hebt en dan pas een relatie bent begonnen met iemand anders.
Ik denk dat de overgrote meerderheid in hun jonge jaren waarschijnlijk al beginnen zijn met flirten met iemand terwijl je nog niet had gebroken met je partner die je toen had.

Ik weet uit ervaring dat veel mensen al verschillende relaties gehad hebben voor ze uiteindelijk met iemand trouwen.
Maar bij veel van die eerste relaties was je zelf de eerste die ontrouw was. En toch verwachten ze dat de volgende partner 100% trouw zal zijn.

Natuurlijk wordt er van de partner 100% trouw verwacht, dat is het hele idee van monogamie Maar dat dat niet zelden een illusie is, weet iedereen. Of zou iedereen toch moeten kunnen vermoeden, tenzij je je leven lang al onder een steen leeft. Het scenario dat je aanhaalt, moet vrijwel iedereen met enige ervaring op het gebied van relaties bekend voorkomen.

Maar mensen gaan soms zo op in een ideaalbeeld, dat ze de realiteit -in ieder geval deels- uit het oog verliezen. Het beeld van de werkelijkheid raakt soms vervormd, tot het voldoende overeenkomt het het gestelde ideaalbeeld. Als ik me m'n lessen psychologie nog goed herinner, heet dat "selective distortion".

Ik kan me van een café herinneren dat een poly vertelde dat hij gesteriliseerd was, want hij wilde geen kinderen meer. Hij vertelde dat bij een beginnende relatie altijd meteen, want hij vond dat niet iets waar onduidelijkheid over moest bestaan. Maar een van z'n relaties zei na een paar maanden toch dat ze kinderen met hem wilde. Het feit dat hij gesteriliseerd was, had ze compleet verdrongen.

Nerdnight schreef:

Ik kan me van een café herinneren dat een poly vertelde dat hij gesteriliseerd was, want hij wilde geen kinderen meer. Hij vertelde dat bij een beginnende relatie altijd meteen, want hij vond dat niet iets waar onduidelijkheid over moest bestaan. Maar een van z'n relaties zei na een paar maanden toch dat ze kinderen met hem wilde. Het feit dat hij gesteriliseerd was, had ze compleet verdrongen.

Wat een frappant voorbeeld! Zo'n dingen gebeuren inderdaad voortdurend, maar toch is het straf als het zo ver gaat dat je echt dingen lijkt te 'vergeten'. Over het algemeen gebeurt dit trouwens wel, als ik nu in de omgekeerde richting denk ga ik er vaak vanuit dat mijn vriend bepaalde dingen niet 'aankan', dat ik al verwacht dat hij over kwestie X of Y heel moeilijk zou gaan doen, dus ik met de moed in de schoenen er toch maar eens over beginnen, en dan blijkt dat hij er helemaal niet zo'n punt van maakt! Omdat hij enkele jaren geleden depressief was, en toen niet veel kon hebben, denk ik dat ik nog steeds met dat beeld van hem zit, iemand waar je voorzichtig mee moet omspringen, die snel overbelast is. Terwijl, als ik nu echt 'neutraal' naar hem probeer te kijken, zie ik eigenlijk een heel sterke man  .

v'tje schreef:

Over het algemeen gebeurt dit trouwens wel, als ik nu in de omgekeerde richting denk ga ik er vaak vanuit dat mijn vriend bepaalde dingen niet 'aankan', dat ik al verwacht dat hij over kwestie X of Y heel moeilijk zou gaan doen, dus ik met de moed in de schoenen er toch maar eens over beginnen, en dan blijkt dat hij er helemaal niet zo'n punt van maakt!

Dat is eigenlijk een van de hoofdredenen dat mensen (monogame) die verliefd worden een relatie weg stoppen voor hun partner omdat die vanuit de veronderstelling gaan dat ze hun partner zullen kwetsen. meestal is de zin iets van "Ik ben verlief geworden op xxxx maar ik wil helemaal mijn man niet verlaten maar ik weet niet hoe ik het moet vertellen"

Aannames over wat je partner wel en niet kan... Levensgevaarlijk

Vanmorgen stuurde iemand op Twitter het volgende artikel door:

http://www.goedinjevel.nl/column/samen-praten-de-beste-smeerolie/

Samengevat: je moet niet alleen *met* elkaar praten, maar ook *over* elkaar (maar dan natuurlijk wel met elkaar ).

@Nerdnight, wat een goeie tip! Inderdaad, we praten wel vaak (tis te zeggen, als de energie er 's avonds voor is en we als we allebei goed in ons vel zitten), maar het blijft vaak over 'gewone' zaken gaan. Als we het al over elkaar hebben is het over wat we missen, wat we liever zouden zien, wat er moeilijk is. Mensen hebben sowieso al niet echt de neiging om te praten over iets dat goed gaat, maar daar ga ik dan toch eens wat energie in steken .

Iedereen focust op wat ze niet hebben of niet meer mogen of wat ze verliezen, terwijl het zoveel interessanter is te focussen op wat je wel hebt.  

v'tje schreef:

Mensen hebben sowieso al niet echt de neiging om te praten over iets dat goed gaat, maar daar ga ik dan toch eens wat energie in steken .

Let op, mensen zouden je raar kunnen vinden als je niet klaagt.  
Mensen vinden mij raar.  

Datgene wat ik het meeste mis in deze wereld is de mogelijkheid om je happines te deken over je eigen partner.
Ik hoor constant collega's bezig over de kinderen maar nooit over hun eigen partner. Alsof dat dat een goed bewaard geheim moet zijn.
Ik hoor ze wel vertellen dat ze een verjaardagscadeau hebben gekocht of een reis gepland, maar nooit over hoe ze met hun partner om gaan.

Ik vertelde op mijn werk dat mijn partner had voorgesteld om een eigen zetel aan te schaffen. En ik weigerde want dat betekent dat ik dan geen excuus meer heb om bij haar onder een dekentje te zitten en te kijken naar TV.  En ze kijken mij raar aan.

Ze vertellen over hoe ze gaan uit eten zijn gegaan, maar ik hoor ze nooit vertellen hoe ze hand in hand in het park gaan wandelen zijn en constant verliefd in haar ogen kijkt alsof het pas begonnen is.