Wanneer begin je over polyamorie?

Kort geleden heb ik iemand ontmoet met wie het goed klikt. Ik was bang dat het heel moeilijk zou zijn om het juiste moment en de juiste context af te dwingen of af te wachten om te vertellen hoe ik denk over exclusiviteit in relaties.

Zoals zo vaak geldt: "een mens lijdt vaak het meest door het lijden dat hij vreest." Al in de eerste gesprekken kwam het ter sprake. Al in de eerste gesprekken hadden we het over onze persoonlijke verhalen en toen kwam uiteraard vanzelf het verhaal van Jut en mij ter sprake. Ik heb het hele verhaal kunnen vertellen, inclusief mijn gevoelens en overtuigingen erbij.

Ik kreeg geen afkeuring, maar bewondering. Dat viel enorm mee. Verbazing, maar wel bewondering. Een mooi begin van de zomer

Correctie op het vorige bericht

Gisteravond kwam het gesprek weer op polyamorie, en ik heb weer mijn opvattingen uitgelegd. Blijkbaar was het de eerste keer niet binnengekomen of had ze het meteen weggestopt, want nu kreeg ik een heel andere reactie. Onbegrip, een huilbui en -zoals het er nu naar uitziet- een vroegtijdig einde aan wat we waren begonnen.

Het deed me denken aan een verhaal dat ik op een van de avonden bij alegria had gehoord. Een man had zijn prille vriendin verteld dat hij gesteriliseerd was, maar een jaar later werd ze boos toen ze kinderen bleek te willen en hij nogmaals zei dat hij gesteriliseerd was.

Ik heb het aan mijn huidige partner meteen uitgelegd met heel details en vbn, haar zelfs een beetje bang gemaakt. Dat kwam nogal raar en zelfs wat overdreven over (heeft ze me nadien verteld) maar ze was wel heel blij dat ze wist waar ze aan toe was en op die manier veel beter kon kiezen wat ze met mij wilde :-).

Die openheid heeft ons in elk geval een geweldige relatie geschonken.

Dat is goed om te lezen. Ik wilde zo snel mogelijk "uit de kast", zodat ze een eerlijke kans zou hebben om in te schatten hoeveel kans wij samen zouden maken. Het zou niet eerlijk zijn om ermee te wachten tot zich een situatie zou aandienen die het nodig maakt om het te vertellen.

Ik geloof wel dat ze de openheid waardeert, maar het is nog maar afwachten of ze kan leven met het idee van polyamorie. Ik geloof dat ik haar in ieder geval wat stof tot nadenken heb gegeven.

Ik had wel het voordeel dat mijn partner ook niet zo mono was, ttz ze wilde eigenlijk helemaal geen vaste relatie.

Ah, dat maakt een wereld van verschil. Mijn partner (ik noem haar maar even zo) is strict sequentieel monogaam. Zelfs toen haar huwelijk al een tijd niets meer voorstelde en de scheiding al in gang gezet was, wilde ze nog niks met een ander beginnen. Ik probeer nog een beetje uit te zoeken of ze dat uit eigen overtuiging zo doet, of dat het "gewoon zo hoort".

Nerdnight, wat je meemaakt is perfect normaal. Ik denk niet dat ze door had wat het eigenlijk echt betekende. Meestal slaat de emotionele bom in op het moment dat ze begint door te krijgen wat dat echt betekent.

De hevige reacties wil niet zeggen dat het over is. Ze heeft tijd en ruimte nodig om aan de realiteit van polyamory aan te passen.

Deze emotionele bom is absoluut niet te vermijden of te voorspellen jullie moeten er beide door. Verwacht wel een emotionele jojo.

Het onderwerp is voorlopig taboe verklaard. Ik weet even niet hoe ik hier nu mee om moet gaan, maar voorlopig laat ik het maar even rusten.

Wat is het hier de laatste tijd angstaanjagend stil...

Toegegeven, ik heb ook niet veel nieuws te melden

Nou ja, bovengenoemde relatie is niet veel meer geworden. Communicatie bleek een groot struikelblok.