Naar aanleiding van 'de bijl van Cupido'

Ik kijk naar 'de bijl van Cupido', een programma over relaties op Canvas. Net de tweede aflevering bekeken (opgenomen weliswaar). En goh... eigenlijk ben ik wel verwonderd. Het programma gaat per aflevering over een ander thema, deze keer over 'trouw/ontrouw'. Een aantal mensen getuigen: iemand die zelf bedrogen heeft, iemand die bedrogen is geweest, een relatietherapeut, een psychiater, enz. Ten eerste verwondert het mij dat er nog steeds van de overtuiging wordt uitgegaan dat monogamie de norm moet zijn, haast. Ook al blijkt overduidelijk dat het niet de menselijke natuur is, toch blijft men er halsstarrig aan vasthouden. Het Hollywood ideaal.

En ook, dat er weer eens gesuggereerd wordt dat 'vreemdgaan' bijna per definitie betekent dat er iets mis is met je bestaande relatie, en dat er iets mis is met je liefde voor elkaar. Een van de getuigen vertelt dat hij dan terug naast zijn partner in bed gaat liggen, nadat hij met iemand anders is geweest, en dat hij zich dan realiseert (bijna vol ongeloof) dat hij van zijn partner houdt.

Het programma roept van alles bij me op. Maar ook: daar... heb ik zelf ook ooit gestaan. Ik ben ook gehuwd geweest, en heb ook geloofd in de enige en ware liefde, en ik was ook danig geschrokken door de ontrouw van mijn ex-echtgenoot. En hoe ben ik er dan toe gekomen om mijn opvattingen te veranderen, te herzien?

Toch zijn dat geen wereldschokkende aanpassingen geweest die nodig waren. Eigenlijk maar kleine verschuivingen in denken.
De psychiater beschrijft iets uit zijn praktijk dat hij heel raar vond. Een man was ontrouw en zijn vrouw wou de 'andere' wel eens ontmoeten. En toen werden die twee vrouwen goede vriendinnen. Het paar is uiteen gegaan, maar de vrouwen zijn nog steeds vriendinnen. Toch wel heel raar, vond die psychiater. Ik moest er heel hard mee lachen. Ik vind dat helemaal niet raar. Bij mij was het juist hetzelfde. En waarom ook niet. Uiteindelijk heb je iets belangrijks gemeen. Je houdt van dezelfde man. Waarom zou je mekaar dan niet sympathiek kunnen vinden? Waarom zou die 'ander' een vijand moeten zijn ?

Ik heb ondertussen een lange relatie gehad met een man die ook nog een andere vrouw had. Op een bepaald moment hadden we eigenlijk een evenwaardige relatie: ik met hem, hij met haar. En soms gingen we ook met drieën weg. Ik kon heel goed met haar opschieten. En we zijn nog steeds goede vriendinnen. In mijn huidige relatie ervaar ik iets gelijkaardigs.
Ik heb ook steeds veel gehad aan die andere vrouwen. Zij werden haast als zusters, als bondgenoten. En het deed heel goed om te ervaren dat vrouwen niet per se rivalen en vijanden van elkaar moeten zijn, maar dat ze ook elkaars bondgenoten kunnen zijn, zelfs als ze dezelfde man graag zien. Een heel belangrijke ervaring. Voor mij heel essentieel.

Ik ben benieuwd waar het de volgende keer over zal gaan...

Ja het is echt dood en dood jammer dat een 'dubbele verliefdheid' nog steeds al vreemd en verwerpelijk wordt voorgesteld, op tv, in tijdschriften, op sites....

Die aflevering heb ik ook gezien! En ik had dezelfde bedenking bij de opmerking van de psychiater, bijna alsof hij het dan wel normaal had gevonden als beide vrouwen zouden hebben gevochten of als de vrouw altijd over 'zij' of 'die slet' zou praten als ze het over de minnares van haar man had in plaats van haar naam te gebruiken... Dus agressie en jaloezie zijn 'normaler' dan proberen samen overeen te komen?
Ook waren er hier en daar wel wat uitspraken over monogamie, maar het werd echt afgeschilderd als de enige optie, zelfs al gaven sommigen toe dat het tegen de menselijke natuur inging...

Ook de extreme reacties van sommige partners... Ik kan nochtans goed begrijpen dat de grond onder je voeten wordt weggehaald als je erachter komt dat je bedrogen bent, maar die man vond ik toch wel ver gaan. Op dag 1 vertelt mevrouw haar verhaal tegen haar familie, haar moeder en zus denk ik. Op dag 2 houden ze familieraad en peperen mevrouw in dat ze NU de waarheid tegen haar man moet vertellen. Man reageert geschokt. Op dag 3 zitten ze bij de notaris en wordt de scheiding aangevraagd. En dat is het dan. Nu zijn ze jaren later toch weer samen, maar ik vond dat zo extreem, je echtgenote zo verwerpen omdat ze met een collega in bed gedoken is...

Wel een zeer interessante aflevering, inderdaad!

Klinkt als een interessant programma. Ik ken de redeneringen dat het "normaal" is om elkaar na het eindigen van de relatie hel en verdoemenis toe te wensen. En het idee dat je geen hekel hebt aan de partner van jouw (inmiddels ex-)partner wil er sowieso bij weinig mensen in.