Ik ben vrouw, niet poly, van een partner die dit wel is

Hey,
als partner van een heel lieve man voel ik veel pijn als hij lichamelijk omgaat met zijn vriendin. Onze relatie is supergoed, al meer dan 30 jaar. Ik wil het hem zeker proberen te gunnen, maar blijf het er heel moeilijk mee hebben. Hij zoekt zijn vriendin slechts enkele keren per jaar op, ook week-ends, niet veel dus. Zelf heb ik helemaal geen behoefte om buiten mijn partner ander intiem contact op te zoeken. Graag zou ik hierover persoonlijk mailen met wie zich hier in herkent. Zo kan ik misschien wat goede raad van "lotgenoten" :-) krijgen en leren hoe ik er best mee om kan gaan. Ik lees natuurlijk ook jullie reakties op het forum, maar wie me persoonlijk wil mailen kan dat op polyvraagje@hotmail.com . Via persoonlijk mailverkeer kan ik er beter over communiceren en leren begrijpen. Nog een vraagje: voor mij is knuffelen, zoenen, strelen, samen slapen (daarom niet echt vrijen) een uiting van zeer veel liefde tussen 2 mensen die een leven samen willen uitbouwen. Voor mijn partner kan dit ook binnen een vriendschap, niet intensief maar duurzaam, zonder samen een leven te willen uitbouwen. Kun je zo lichamelijk omgaan met mekaar zonder die uitzonderlijke liefde die er volgens mij bijhoort?
Liefs, Lin

'Onze relatie is supergoed' : waar ben je bang van dan ?
Is het omdat je 'bang' bent dat ze misschien toch niet 'super-goed' is ??? Ik vraag maar hoor -
Als ze super-goed is kunnen jullie dit dragen zoveel is zeker. En zal ze er alleen maar nog beter door worden, tenminste als je de communicatie openhoudt en er ruimte is voor kwetsbaarheid, jouw twijfels, zijn verlangens, .... mooi toch als dat er allemaal kan /mag zijn naast elkaar?
Laat je je twijfels en pijn zien aan hem of stop je ze weg ? Kun je het ook zien als een uitdaging om bepaalde demonen te leren in het gezicht te zien, demonen die de jouwe zijn ? En zie je hierin ook de groeimogelijkheden ?