Hoe omgaan met verlies

De meeste breuken in een polyrelatie is meestal omdat er 1 partner in paniek raakt en denkt te verliezen en eer je het goed en wel beseft zit je in een ruzie en ontploft alles.

Al jaren probeer ik mezelf te trainen in het zoeken naar het positieve. Niet dat het zal garanderen dat je relatie niet stuk zal lopen of dat je niets zal verliezen, maar het garandeert wel dat je niet alleen het minst zal verliezen maar ook enorm veel aanzal winnen maar dan op een ander gebied.

Nu ironisch genoeg heb ik vorige week het boek "The secret" gekocht, en alhoewel je alles met een korreltje zout moet nemen. Ik bedoel de verhalen zijn fictief en de theorieen zijn nogal zwak, wat ik wel kan zien is dat als je het op die manier doet en gelooft dat je wel degelijk goede resultaten zal hebben.

In plaats van de de cosmos het doet, weet ik dat je zo je onderbewustzijn programmeert in het geloof dat alles goed zal komen, dat versterkt je vertrouwen, ga je meer met vertrouwen lopen, praten schrijven, begin je meer vertrouwen uit te stralen, dat heeft dan weer een positief invloed op anderen in je buurt, mensen worden goed gehumeurd en zijn graag bij je... en eer je het goed en wel beseft heb je de meest fantastische momenten in je leven en je verlies is total geen verlies maar getransformeerd in iets not beters en nog meer fantastisch :-)

PolyToo schreef:

In plaats van de de cosmos het doet, weet ik dat je zo je onderbewustzijn programmeert in het geloof dat alles goed zal komen, dat versterkt je vertrouwen, ga je meer met vertrouwen lopen, praten schrijven, begin je meer vertrouwen uit te stralen, dat heeft dan weer een positief invloed op anderen in je buurt, mensen worden goed gehumeurd en zijn graag bij je... en eer je het goed en wel beseft heb je de meest fantastische momenten in je leven en je verlies is total geen verlies maar getransformeerd in iets not beters en nog meer fantastisch :-)

Waauw! Die is goed om op je badkamerspiegel te plakken..je dag kan niet meer stuk

Maar ik denk dat het ook veel met persoonlijkheid te maken heeft. Dat sommige mensen het gewoon gemakkelijker hebben om positief in het leven te staan dan anderen. En dat twee (of meer) verschillende persoonlijkheden in een relatie (dewelke dan ook liefdesrelaties, vriendschappelijk, ouder/kind) elkaar zo ook perfect in evenwicht kunnen houden.

Ik ben iemand bij wie het glas altijd half vol is! Ben meestal een blij en vrolijk mens, maar vind het ook wel eens aangenaam om even te mokken


groetjes,
Jutta

Ik denk dat je het kan leren positiever te zijn in plaats van slachtoffer te worden.
Er zijn natuurlijk dagen waar ik het ook moeilij mee hebt, ik ben nu aan het denken wat ik zou doen als ik terug een nieuwe vlam zou tegen komen. Ik kan momenteel niet zeggen wat ik zou doen, terwijl ik voor de breuk met mijn secundaire zeker zou toehappen.

Er is een tendens in de polyamorie waar ik niet echt gelukkig mee ben.

PolyToo schreef:

Er is een tendens in de polyamorie waar ik niet echt gelukkig mee ben.

Wat bedoel je hier mee?

PolyToo schreef:

Ik denk dat je het kan leren positiever te zijn in plaats van slachtoffer te worden.

Ja, de slachtofferrol aannemen is voor geen enkele partij goed. Maar je kan je soms wel slachtoffer voelen omdat niet alles uitgesproken is geweest. Als je bijvoorbeeld geen kans kreeg je te verdedigen of om meer uitleg te geven. Als je achterblijft en je het gevoel hebt dat je nog zoveel te vertellen had...dan kan je je wel even slachtoffer voelen denk ik. Dus ik denk dat er niks mis is aan het gevoel te hebben om 'slachtoffer' te zijn. Het is enkel maar menselijk en dat eerlijk durven toegeven is aan een kant wel ok. In de slachtofferrol blijven hangen is niet ok, daar doe je jezelf enkel maar verdriet mee aan.

PolyToo schreef:

Er zijn natuurlijk dagen waar ik het ook moeilij mee hebt, ik ben nu aan het denken wat ik zou doen als ik terug een nieuwe vlam zou tegen komen. Ik kan momenteel niet zeggen wat ik zou doen, terwijl ik voor de breuk met mijn secundaire zeker zou toehappen.

Waarom zou je een nieuwe liefde anders benaderen dan voor je breuk? Sta je anders tov nieuwe liefdes nu? Sorry voor al deze vragen, maar het boeit me wel.

PolyToo schreef:

Er is een tendens in de polyamorie waar ik niet echt gelukkig mee ben.

Net zoals Floortje ben ik wel benieuwd wat je hiermee bedoelt...

De tendens is meer partners aannemen dan je kan verwerken. In het begin dacht ik ook dat die polyamory was, maar naarmate ik er meer over denk en ervaar ontdek ik een vorm van roofbouw die je op korte termijn wel heel veel voordelen biedt en veel plezier maar je uiteinlijk in de toekomst heel twijfelachtig.

Nu die mensen doen wat ze willen, maar mijn voorkeur gaat nu uit naar iemand die dat niet doet en die ik ook een pak meer zie. Het grote probleem is als ik veel partners zou hebben is dat ik voor geen een tijd genoeg over heb om voldoende aandacht te geven aan iedereen. en dan nog het tweede gevaar, ik zou mijn partners als vervangbaar beginnen ervaren. Ik zou meer en meer geneigd zijn om bij een probleem minder moeite te doen om het op te lossen en eerder de gemakkelijke manier zal kiezen van die moeilijke partner te vervangen door iemand anders die minder moeilijk doet.

Nu zo iemand hebben als vriend, is plezant, maar voor een relatie? Niets voor mij.

vind 2 partners ook meer dan voldoende geraken nu soms moeilijk uit discusie.
Voordeel is wel dat er altijd 1 is die bemiddeld en alles terug op het juiste spoor krijgt.
Vind het wel schitterend voor mensen die meer dan 2 partners hebben maar vraag me af of er dan nog liefde aan te pas komt?
Ik ben tevreden met mijn 2 schatjes. We zijn hier iets moois aan het opbouwen al loopt het nog niet allemaal van een leien dakje.

tinkerbel schreef:

al loopt het nog niet allemaal van een leien dakje.

het is een proces met vallen en opstaan.
en wanneer er iemand valt wil je terug rechtstaan en niet dieper vallen.

tinkerbel schreef:

Ik ben tevreden met mijn 2 schatjes. We zijn hier iets moois aan het opbouwen al loopt het nog niet allemaal van een leien dakje.

Geloof me, hoe meer partners hoe exponentieel moeilijker het wordt om die allemaal content te houden, om allemaal aandacht te geven en te zien.

PolyToo schreef:

Geloof me, hoe meer partners hoe exponentieel moeilijker het wordt om die allemaal content te houden, om allemaal aandacht te geven en te zien.

Hoi PT,

Het lijkt me dat jij je verantwoordelijk voelt voor het geluk en welbehagen van iedere partner. Maar dat is toch een loodzwaar iets???? Iedereen is toch verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk en verschillende en je partner(s) is/zijn daar een aanvulling op.
Als jij het gevoel hebt dat je je partner(s) "content" moet houden dan ben je inderdaad met niks anders meer bezig als je een PA levenswijze hebt. Ik denk dat dat een van de dingen is die je moet loslaten. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen noden.

Dit is helemaal niet verkeerd bedoeld hoor en als het niet duidelijk is wat ik schrijf, laat het me dan aub weten.

groetjes,
Jutta

Ook hier denk ik weer dat er niet echt een stelregel is voor hoeveel partners is nu "juist" bij PA. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die gemakkelijk 4 partners aankunnen terwijl anderen het al moeilijk genoeg hebben met 2.

jutta schreef:

Het lijkt me dat jij je verantwoordelijk voelt voor het geluk en welbehagen van iedere partner. Maar dat is toch een loodzwaar iets????

Dat is niet echt wat ik bedoelde. Het is logisch dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, maar wat ik bedoel is dat ik aandacht wil geven aan alle partners zonder dat er iemand zich benadeeld voelt. Het heeft geen zin om een relatie te starten met iemand als ik geen tijd heb om bij die persoon te zijn. Ik heb liever met elk een volwaardige relatie dan een relatie die maar oppervlakkig is. Maar dat is afhankelijk van partner tot partner natuurlijk.

Ik heb hier wel over relaties, niet over vriendschappen he? Daarvan kan je veel verder gaan maar heb je ook geen echte diepe interactie zials je in een relatie zou hebben. Bij een vriendschap kan men onafhankelijk zijn ding doen zonder veel interactie van de anderen, maar in een relatie wordt toch verwacht dat men meer rekening houdt met zijn partner he?

Aaaaaarrrghhhhh ik word hier gewoon zot van de gevoelens die erbij komen van dat los laten.
Ik voel me niet echt een slachtoffer, maar het gaat blijkbaar heel diep. Aan de ene kant heel leerzaam maar aan de ander kant ik weet wat ik liever zou willen. Op dit moment heb ik niet veel zin meer om nog een tweede partner bij te hebben als de relatie maar zo oppervlakkig blijkt te zijn. Geef mij maar mijn primaire, dat is iemand waar ik echt heel veel aan heb!

In plaats van je zelf als slachtoffer te zien/voelen kun je de energie beter steken in wat heb ik als persoon allemaal op mijn weg die door die relatie heen liep geleerd.

Mijn man zei mij ooit ik zal voor eeuwig van je houden.
Mijn antwoord puber als ik was was: Ik hou van jou ik blijf je trouw tot ik van een ander hou.

Tegenwoordig zou mijn antwoord zijn Ik hou van jou zolang mijn hart dat doet.
Wanneer dat ophoud kan ik niet zeggen ik weet wel dat omstandigheden en dergelijke de hoeveelheid houden van die er is soms ernstig aanspreekt dus beinvloedbaar is het wel.

Relaties voor mij gaan goed zolang we op het zelfde niveau met elkaar kunnen praten zodra dat niet meer kan heeft dat geen zin meer.

Het is de weg van het leven die je samen bewandeld en hoe je daar mee om gaat als jullie wegen een andere kant op gaan.

Ik voel me niet echt als slachtoffer, ik ben veel te optimistisch op dat vlak. Ik zit met het gevoel dat ik haar in de steek laat en daarom word ik ambetant ook al weet ik heel goed dat ik eigenlijk veel meer voel voor haar dan omgekeerd. Ik weet het, het klinkt niet logisch, op dat vlak ben ik even erg als een vrouw denk ik.

Het is gewoon een periode waar alles opstapelt... Een leerprocess.

Ik denk dat ik terug ga beginnen met gewone vriendschappen opbouwen zoals ik vroeger had. Vriendschappen met vrouwen opbouwen is nooit een probleem geweest, ik denk zelfs dat ik er meer had dan vrouwenfluisteraar heeft nu, met verschil dat ik ze geen relaties noem, maar gewoon vriendschap waar je geen verplichting aan hebt. Je ziet wanneer je elkaar ziet en je ziet elkaar niet als je geen tijd hebt. Veel gemakkelijker want er komen geen echte verliefde gevoelens aan te pas. En moest er ene tussen zitten waar er een klik bij is, wie weet dat ik dan terug een secundaire heb maar dat zal nu niet voor direct zijn. Nu eerst datgene die ik geleerd heb verwerken, tijd om te evolueren. En vooral mijn primaire partner extra verwennen want die steunt me nu volledig en heb er heel veel aan!

PolyToo schreef:

Ik denk dat ik terug ga beginnen met gewone vriendschappen opbouwen zoals ik vroeger had. Vriendschappen met vrouwen opbouwen is nooit een probleem geweest, ik denk zelfs dat ik er meer had dan vrouwenfluisteraar heeft nu, met verschil dat ik ze geen relaties noem, maar gewoon vriendschap waar je geen verplichting aan hebt. Je ziet wanneer je elkaar ziet en je ziet elkaar niet als je geen tijd hebt. Veel gemakkelijker want er komen geen echte verliefde gevoelens aan te pas. En moest er ene tussen zitten waar er een klik bij is, wie weet dat ik dan terug een secundaire heb maar dat zal nu niet voor direct zijn. Nu eerst datgene die ik geleerd heb verwerken, tijd om te evolueren. En vooral mijn primaire partner extra verwennen want die steunt me nu volledig en heb er heel veel aan!

Dit vind ik heel interessant: hoe mensen het zichzelf moeilijk maken door alles in hokjes te willen proppen.

Zo komt het voor mij over als ik je verhaal lees: Je hebt geen probleem met de noemer "vriendschap", maar van zodra je ze "partner" noemt heb je het gevoel dat je verantwoordelijk bent voor ze, hen moet "verwennen", de "relatie" moet "onderhouden", er "verplichtingen" bijkomen.

Voor mij is het heel belangrijk dat alle mensen waar ik "iets" mee heb op zichzelf staande wezens, onafhankelijke identiteiten zijn, die 100% verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk. Ik ga ervan uit dat ze mij niet nodig hebben om zich goed in hun vel te voelen, om volwaardig te zijn. Dat ze als individu perfect gelukkig zijn. Alles wat daarBIJ komt, zijn enkel nog kersen op de taart.

Dat betekent niet dat hun geluk onbelangrijk is voor mij, het is enkel niet mijn verantwoordelijkheid. Ik koppel geen verplichtingen vast aan welke relatievormen dan ook. Iets wat me niet altijd in dank wordt afgenomen, en de gemoederen soms erg kan verhitten, maar ik geloof met iedere vezel in mijn lichaam dat deze manier van leven de gezondste en meest harmonische is voor mij, en onrechtstreeks ook voor die andere mensen.


Op die manier voelt het voor mij een heel stuk gelijkwaardiger - en stukken intenser! - aan, en hangt er ook niet zoveel aan vastgekoppeld: als het wat slechter gaat is het gewoon een kwestie van meer communiceren, of juist meer afstand nemen, naargelang wat er nodig is in die situatie op dat moment. Dan plak ik er ook niet meteen de noemer "het is uit" op.

Nu, dit is hoe IK het zie, maar PA wordt op zooooveel verschillende manieren ingevuld. Ik heb niet de wijsheid in pacht, wil gewoon even mijn two cents toevoegen...

Languague is an annoying necessity, en maakt vaak de dingen juist veel moeilijker dan ze zijn denk ik, en dat wou ik dus even zeggen.


Ik las in een ander draadje dat je grootmoeder is overleden. Mijn deelneming, ik begrijp dat je het even erg moeilijk hebt nu. Ergens ook een tijd van loslaten en bezinnen, niet? Verlies is soms erg pijnlijk, maar ik geloof dat je er een stuk sterker kan uitkomen... Ik wens je veel sterkte!



Liefs,

Dank je pasht,

Nu in werkelijkheid heb ik niet echt hokjes, er zijn gedachten en gevoelens en door het op die manier te vertellen maakt het veel gemakkelijker om er grip op te krijgen en is het gemakkelijker om mijn interne gevoel te communiceren naar anderen toe. Vooral in geschreven teksten is het niet zo gemakkelijk om gevoel neer te pennen he? Neem het niet te letterlijk wat ik schrijf, probeer het gevoel die er achter zit te begrijpen want ik ben empatisch. En het zorgt er ook voor om wat structuur in mijn empatische eigenschappen te brengen anders zou ik constant in cirkeltjes rondloepn he? ;-) Het helpt om een richting aan te geven waar ik naar toe wil.

Als ik zou zeggen, "ik voel me ambetant en weet niet waarom", dan zou ik niets meer kunnen zeggen en voel ik me nog ambetanter.

Nu het wil niet zeggen dat ik hier constant zit te hopen dat ze terug komt he? Ik ben geen depressie wrak die constant aan het huilen is en het leven o zo onfair vindt. Ze heeft haar keus gemaakt, ze is oud en wijs genoeg om verantwoordelijkheid te nemen voor haar daden, en de tijd kunnen we niet terug draaien.

Ik heb deze weekend veel kunnen nadenken van wat ik wil en van wat ik kan.
Alhoewel ik hokjesdenken gebruik om beter te kunnen nadenken, doe ik het intern niet.
Maar heb deze weekend wel zitten nadenken over verliefdheid, liefde en zo en ik denk wal dat ik een paar standen heb waar ik me in kan zitten.

Het draait rondt passie en verliefdheid en liefde versus vriendschap.
Het verschil zit hem vooral in de intensiteit. Verliefdheid en relatie is voor mij 1.000.000 keer sterker dan gewone vriendschap. In beide gevallen zou ik evenveel doen voor die vriendin/partner maar ik ziet niet 24h/24h 7 dagen op 7 naar die vriendin te verlangen. Een vriendin heb ik totaal geen enkel probleem mee dat ik die een jaar niet hoor of zie. Ook niet dat ze zaken die die tegenstrijdig is met wat ik belangrijk vind, ik doe gewoon iets anders. Een vriendin kan ik ook gewoon los laten als ik ontdek dat ik meer moet geven dan ik terug krijg of dat ze me enkel nodig heeft als ze in de problemen zit maar me nooit in betrek als het goed gaat. Tegen een vriendin kan ik ook gewoon nee zegge als het me niet past. Nu ik denk wel dat er passie zou kunnen zijn en dat ik er seks mee zou hebben, maar verwacht het niet dat het meerdere keren gebeurt. Ook bij vriendinnen vertel ik niet alles wat ik van een ander vriendin weet. En vooral belangrijk, miujn vriendinnen kunnen me wel zeggen dat een nieuwe vriendin een bitch is, maar ik trek me er niet van aan want het is mijn keus en beslissing.

Een relatie daarintegen is maximale verliefdheid die heel diep gaat. Ze wordt een onderdeel van mijn leven. Ik hou haar op de hoogte van wat ik doe of denk. En vertel praktisch alles aan haar en ook ana mijn ander partners. Ieder partner weet waar ik ga zijn met wie en wat ik ga doen. Als ik ontdekt dat er spannig is omdat ik bij die ander partner zal gaan zal ik eerst luisteren waarom ze die spanning heeft en kijken voor een oplossing zodat alle partners van mij gelukkig zijn. Ik zal dan ook geen bijkomende partner nemen zolang dat mijn eigen relaties met elk van mijn partners niet stabiel en gelukkig zijn. Mijn doel is mijn relatie en elk van mijn partners het beste geluk geven dat ik maar kan geven. Binnen de grenzen van het realisme natuurlijk!

Terug ik gebruik hier logica voor gevoel, wat dus niet klopt he? Ik probeer gewoon het onderscheid te geven in de intensiteit van mijn gevoelens toe. Er is geen echte grijze zone tussen die twee. Ik kan van verliefdheid plots in zo'n diepe verliefdheid vallen in een paar seonden maar terugkeren duurt wel 3 maand of zo.

Wat ik heel plezierig vind is balanceren op de grens van verliefdheid en vriendschap. Ik wordt heel veel verliefd, maar zorg ervoor dat ik juist niet over die rand kom dat ik volledig verliefd wordt :-)

Ik moet wel toegeven dat ik enorm veel plezier heb aan veel vriendinnen te hebben. Jaren aan een stuk had ik zo enorm veel contacten, verschillende karakter, ideeen, instellingen, humor.. :-)
Maar een relatie is een miljoen keer plezanter voor mij en ook al is dat er maar 1, ik kan er met volle teugen van genieten. Maar dan heb ik wel veel mindere tijd voor mijn vriendinnen.

Standen waar je je in kan zetten

Wil je me dat ook is leren want als ik het zelf aan kan zetten kan het ook uit ^^

Ik mis dat leger broekkie enorm heb best spijt dat we niet meer tijd hadden om echte herinneringen te maken maar over 9 maanden komt hij terug en dan kunnen we weer 2 weekenden stappen en dan moettie weer weg

Gemis een groot gat in je hart dat als je slim bent je probeerd te vullen met de mooie dingen in het leven en als dat niet genoeg is met de mooie herinnering die je aan iemand hebt.

Heb mijn eerste man en maatje moeten begraven en dat gemis zal nooit opgevult kunnen worden maar verzachten kan altijd.

phixy schreef:

Standen waar je je in kan zetten

Wil je me dat ook is leren want als ik het zelf aan kan zetten kan het ook uit ^^.

Ik denk niet dat ik je dat kan aanleren ;-) Het is nogal uniek voor mijn soort
Het is een beetje zoals huilen. Als je bedroefd bent dan heb je de neigin om te huilen maar als je dat beseft kan je dat tegenhoude zodat je bepaalde gedachten vermijdt die je volledig zal laten huilen. Maar eenmaal de grens erover en de eerste traan vloeit dan ben je vertrokken en heb je er geen kontrole meer over.

Hetzelfde met verliefdheid. Als ik het voel dat het aan het starten is, dan kan je je gedachten verzetten en dan word je niet volledig verliefd. ;-) Maar eenmaal dat je het toelaat dan ben je vertrokken en krijg je het niet meer terug. :-)

In beide toestanden kan ik enorm genieten, zelfs in de situatie nu met mijn ex-secundaire heb ik nog steeds enorme goede herinneringen van haar die ik zeker heel lang zal koesteren. Ik beklaag me niets, en wil zeker in de toekomst weer heel verliefd worden :-) Op dit moment zit ik dus met afkickverschijnselen, van die diepe liefde voor mijn ex-secundaire. Maar na 3 maand ben ik er volledig door. :-) Het voelt als een rouwprocess, en nu heb ik zelfs een dubbel rouwprocess te verwerken maar niets die ik niet kan afhandelen, buiten een paar keer ambetant te doen he? Ik voel me alles behalve slachtoffer. Gewoon een moeilijke periode die toch niet lang zal duren.