hoeveel partners kan je aan? :)

willemII schreef:

.....Zoals ik al zei, ik veroordeel dat niet. Het probleem is niet hoe ik het zie, maar hoe de buitenwereld dat bekijkt.

Dat begreep ik hoor!

willemII schreef:

.....Als we in één keer perfect waren was er geen lol meer aan Toch?

Zo is dat

willemII schreef:

Linde schreef:

willemII schreef:

Linde schreef:

willemII schreef:

.... Ik vind een relatie nogal egoistisch . .....

Opmerkelijk waarom vind je dat?

Bijna iedere relatie die ik ken is op een of ander wijze een ruil. .........

.......Maar ja, dat is mijn ervaring. Ik kan het verkeerd zien natuurlijk.

Oke, ik begrijp wat je bedoelt.

Verkeerd zien? nou als jij die ervaringen hebt dan heb je die.
Ik ken zelf niet voldoende mensen (waar ik ook hun relatieverhouding van ken) van -40 om
die beoordeling te kunnen maken.
Het is wel triest dat er blijkbaar (iig in jouw omgeving dan) zoveel 'ongelijke' relaties zijn...

Ik ken heel veel mensen, en ik heb een open blik. Ik observeer mensen. Ik vind dat interessant. Iedereen heeft weer andere dingen waar hij/zij zich in het leven mee bezig houdt.Ik heb ook al gezegd dat het niet persé negatief is. En in "mijn omgeving", ik heb in Alphen aan den Rijn gewoond, Groningen, Breda, Leiderdorp, Lelystad, Ravels, Turnhout, Beerse, Antwerpen. Overal heb ik wel een paar 10tallen mensen gekend. Dus wat bedoel je juist met mijn omgeving? Mijn wereld is groot, omvat alle mensen. Ik kom overal hetzelfde tegen. Het is gewoon hetgeen er is. Ik ben een optimist, maar ook een realist. Ik zie het falen van de mens, maar ik veroordeel dat niet. Er is niets triest aan. We leren er weer van. Is dat allemaal zo erg dan? Het spijt me als ik romantische ideeen in rook heb doen opgaan. Trek het je niet aan. Ondanks het feit dat er geen sprookjes bestaan is het leven ook mooi. Je kunt binnen het leven je eigen sprookje maken, maar verlies ook de realiteit niet uit het oog. Als je naief bent draai je altijd in rondjes, en iedere keer ben je teleurgesteld. Als je realsitisch bent, ben je wat sterker, en kan je toch iets moois opbouwen. Wat is daar voor triest aan? Leren leven met de realiteit? Geen probleem toch?

Ik lees ook veel herkenning in wat je hier allemaal schrijft Willem, alleen denk ik dat er een positieve evolutie is (en PA is daar dan mss 1 uiting van?).

Zoals je zelf opmerkt dat de mensen vroeger nt uit elkaar gingen 'om wat de anderen daar wel van zouden zeggen', denk ik dat de angst voor de eenzaamheid als ultieme drijfveer om samen te blijven ook meer en meer heeft afgedaan.

Het internet heeft ook hier een belangrijke rol gespeeld.

Maar fenomenen als parenclubs, blind dates edm hebben ook gemaakt dat mensen veel meer dan vroeger kansen (denken te) zien om een partner te vinden, voor welke doeleinden dan ook. En maatschappelijk kan ook veel meer, zelfs dan 10-20j geleden. Normen en waarden zijn de laatste generatie meer geëvolueerd dan alle eeuwen voordien.

Nt elke evolutie blijkt even waardevol, da's weer een andere discussie, maar het neemt wel die angst voor een groot stuk weg.

Ik proef toch ook een beetje verbittering in je verhaal, ook al probeer je het zo objectief mogelijk weer te geven. Of is dat mijn interpretatie?

In elk geval, 1 ding is zeker: als je die angst kan loslaten ervaar je een enorme vrijheid. Je leert immers op die manier ook je partner(s) los te laten en dat is nr mijn ervaring de sterkste basis voor een fijne relatie. Als ik het zo voor mezelf bekijk zijn het net dat soort relaties die al 10-20 jaren standhouden. Of hoe je door dat loslaten van die angst en van mekaar net dichter en steviger bij mekaar komt .

Maar dat is vermoedelijk wat jij ook al wilde zeggen?

vrouwenfluisteraar schreef:

.
Ik proef toch ook een beetje verbittering in je verhaal, ook al probeer je het zo objectief mogelijk weer te geven. Of is dat mijn interpretatie?

Is jouw interpetatie. Als je opgroeit begin je als volgt. Als je in de baarmoeder/ei kijkt van vogels en zoogdieren (zoals wij ook zoogdieren zijn) lijken we in de eerste fase op een mug, dan op een vogel, dan zijn we gelijk aan een lammetje, of een varken of koe. Als we geboren worden volgen we geestelijk dat nog een tijdje totdat we een jaar of 5 zijn en dan volgen we nog een jaar of 15 het gedrag van een chimpanché. Daarna gaan we in de volgende fase, maar we blijven een beetje dier. Waarom zou ik daar verbitterd over zijn? Alleen als je niet begrijpt waarom we op een bepaalde door onze conditionering voorgeschreven manier niet kunnen leven, dan raak je verbitterd. Je hebt dan dit geleerd, maar het grootste deel van de mensen doet iets anders, nl zijn instinkt volgen en daardoor raak je gefrustreerd. De mens kan wel het dierlijke overstijgen, maar alleen als hij eerst toegeeft dat hij in een dierlijk lichaam zit.Als een mens dat niet kan of wil volgen, dan kan ik daar niets aan doen, en dan hoef ik daar niet verbitterd over te zijn. Dan kan ik alleen maar zeggen, dat is jammer voor die ander, Maar ik kan er niets aan doen. Ik laat een druppeltje hier en daar vallen en ben bezig met mijn eigen ontwikkeling, maar verder kan ik niets doen. Ik doe mijn best.


[/quote]Maar dat is vermoedelijk wat jij ook al wilde zeggen?[/quote]
juistem

Fantastische uitleg!

En als ik het goed begrijp JIJ bent totaal niet verbitterd Willem.

PolyToo schreef:

Fantastische uitleg!

En als ik het goed begrijp JIJ bent totaal niet verbitterd Willem.

Nee hoor. Er zijn wel periodes geweest van verbittering hoor. Maar dat kwam omdat ik op dat moment bepaalde dingen niet door had. Je hebt natuurlijk allemaal wel eens een dip, maar dat kun je geen verbittering noemen.Het is niet wat er gebeurt dat lijden veroorzaakt, maar hoe je er tegen aan kijkt. Geen probleem verder. Ondanks alles ben ik best wel positief. Ik ben op dit moment wel moe vanwege de situatie thuis, de ziekte van Ingrid. Maar toch heb ik altijd wel ergens vlak onder de oppervlakte een postieve instelling. En zeker als het gaat om wat er voor de rest nog gebeurt. Ik ben echt aan mezelf zo aan het werken dat ik zo min mogelijk veroordeel. Van veroordelen wordt je bitter. En ook worden mensen bitter van het feit dat ze bepaalde (materiele) dingen wilden doen in het leven wat niet gelukt is. Wat dat betreft, materieel en maatschappelijk stel ik niks voor. Toch heb ik veel geleerd en vind ik op geestelijk vlak heel geslaagd ben. Voor mijn leeftijd dan. Ik zal nog veel te leren hebben, maar ik heb ook al veel geleerd. En daar gaat het toch om. Onlangs heb ik nog een strip gelezen en daarin werd gezegd tegen een jongen," Van fouten leer je" Waarop die jongen zei"Dan ben ik op weg een genie te worden" En zo is het ook met mij........ Gelukkig ben ik ook bescheiden

groentjes,
Willem

willemII schreef:

Maar toch heb ik altijd wel ergens vlak onder de oppervlakte een postieve instelling. En zeker als het gaat om wat er voor de rest nog gebeurt.
.............
Toch heb ik veel geleerd en vind ik op geestelijk vlak heel geslaagd ben.
.............
Waarop die jongen zei"Dan ben ik op weg een genie te worden" En zo is het ook met mij........

Tof!!

Ik dacht het al, Willem klonk niet verbitterd, en ik ben dat ook niet.
We zijn gewoon relatistisch.

willemII schreef:

Onlangs heb ik nog een strip gelezen en daarin werd gezegd tegen een jongen," Van fouten leer je" Waarop die jongen zei"Dan ben ik op weg een genie te worden"

dat is mooi gezegd

willemII schreef:

Alleen als je niet begrijpt waarom we op een bepaalde door onze conditionering voorgeschreven manier niet kunnen leven, dan raak je verbitterd. Je hebt dan dit geleerd, maar het grootste deel van de mensen doet iets anders, nl zijn instinkt volgen en daardoor raak je gefrustreerd.

Wil je dit nog wat verder uitleggen Willem?

Maar we zijn het verder blijkbaar wel eens: van (ver)oordelen word je idd bittter, en ook materialsime is een grote valkuil.
Sinds mijn scheiding woon ik op een mansarde ipv in een groot huis met 2 verdiepingen, en dan ga je zulke dingen vanzelf anders zien.

En leren is vgs mij zelfs onze belangrijkste 'opdracht' in het leven. Daarom ben ik er overigens ook professioneel al ruim 30j mee bezig. Maar das uiteraard maar 1 aspect, de echte levenslessen zijn veel belangrijker, en daar spelen fouten en stommiteiten idd een heel belangrijke rol. En ook respectvolle discussies zoals deze.

PolyToo schreef:

Fantastische uitleg!

En als ik het goed begrijp JIJ bent totaal niet verbitterd Willem.

Wie wel misschien?

Ik vind dit een moeilijke vraag.

Tot over een paar maanden wist ik niet eens dat ik van meer dan 1 man kon houden.
Ik ben sinds ik mijn man heb leren kennen ook nooit meer aangetrokken geweest tot andere mannen, zelfs fantaseren over andere mannen doe ik niet meer.
Tot ik onze partner terug tegen kwam was er voor mij maar 1 man op aarde , mijn man.
De band tussen onze partner en mij gaat wel jaren terug , nog veel voor ik mijn man heb leren kennen maar door omstandigheden zijn we toen uit elkaar gegaan. De liefde bleek zelfs na jaren geen contact niet weg te zijn, en nu is hij onze polypartner.

Dus hoeveel partners kan ik aan ??, voorlopig wil ik er maar 2 en dat zijn mijn 2 schatten , en zoals ik het nu voel weet ik dat er nooit nog een andere man mijn hart zou kunnen warmen.