Eergisteren liet ik in een gesprek met wat collega's terloops vallen hoe Jut en ik onze relatie hebben ingericht. Het ging over Google en hoe ontzettend rijk die mannen daarmee waren geworden. Iemand riep dat ze "10 Ferrari's in de garage hadden." Ik antwoordde dat ik met 1 al tevreden zou zijn, maar corrigeerde meteen:
"Nou, ok, twee dan."
Collega: "Een voor jou en een voor je vriendin?"
Ik: "Nee, die doe je daar geen plezier mee. Ze heeft net met haar vriendje een oud busje gekocht."
Stilte. Ongemakkelijke, half-vragende blikken. Na een paar seconden vraagt er een met wat onzekere stem:
"Hoorde ik dat nou goed?"
"Ja," zeg ik, "dat hoorde je goed."
Nog meer stilte. Tot een ander vraagt:
"Wie z'n vriendin?"
"De mijne," antwoord ik, "daar zijn we heel modern in."
Weer stilte, weer ongemakkelijke blikken.
En nog meer stilte.
Geen reacties meer gehad. Ik vermoed dat een van hen nog wel een keer gaat doorvragen, maar voor eergisteren hield het daar op. Ik had het niet gepland, maar de gelegenheid deed zich ineens voor en ik heb 'm aangegrepen.
Voelde geweldig, ze waren allemaal ineens even de weg kwijt