Alleenstaande man

Ik ben hier nieuw en na wat twijfelen toch besloten iets op dit forum te plaatsen (al lijkt de Nederlandse versie actiever).
Ik ben niet erg gelukkig gehuwd en ben via een datingsite in contact gekomen met mijn vriendin. In eerste instantie om tegemoet te komen aan mijn intieme behoeften, maar hetgeen later is uitgegroeid tot diepe liefde. Om een lang verhaal kort te houden : op een bepaald ogenblik heb ik mijn vriendin gezegd dat ik wel met haar zou willen verdergaan, hetgeen zij niet zag zitten omdat ze nog van haar man houdt. Ik dacht toen eigenlijk dat het 'gedaan' was, maar de wederzijdse liefde is zo diep dat we elkaar niet hebben laten gaan.
Ik heb vervolgens mijn liefde 'opgebiecht' aan mijn vrouw in een poging te komen tot een polyamore situatie, waarop die heeft geeist dat ik het contact met mijn vriendin zou stopzetten. Na een heel pijnlijke periode heb ik dan toch 'beslist' om een pauze van drie maanden ongeveer in te lassen, waarin ik met mijn vrouw bekijk of ik nog met haar verder wil en waarbij mijn vrouw heel duidelijk heeft laten verstaan dat volledig voor me wil gaan. Maar ik 'voel' dat zo niet ...
Mijn vriendin neemt haar relatie ondertussen nog eens onder de loep, waarbij het wel belangrijk is te vermelden dat mijn vriendin oorspronkelijk van een polysituatie uitging en eigenlijk nooit de bedoeling had haar man te verlaten.
Ik merk nu dat ik gewoon verschrikkelijk veel hou van mijn vriendin en inderdaad soms de neiging heb haar te claimen, terwijl ik ernstig twijfel over mijn huwelijk. Er zijn echter kleine kinderen bij betrokken en ik vind het dus niet eenvoudig om zomaar te scheiden.
Ik zou het echter zeker doen indien mijn vriendin voor mij zou kiezen (ik weet het, niet poly), maar ben wel heel 'bang' voor een situatie waarin ik als alleenstaande man poly ben met haar. Ik voel me er niet zeker genoeg voor, al zou ik het eigenlijk ten diepste wel willen. Ik voel echter toch ook wel dat mijn vriendin me echt aan het loslaten is, al lijdt ze daar heel erg onder : ze zegt dat dat ik mezelf moet bevrijden, wat wel waar is langs een kant.
En ja, ze stoort zich aan het feit dat ik haar 'nodig' heb om eruit te geraken, wat me wel raakt.
Nu ja, ik moet het natuurlijk zelf doen, ik begrijp dat wel. Ik zit nu met de vraag hoe zo'n polyamore situatie dan moet als alleenstaande man. Je maakt toch maar slechts 'gedeeltelijk' deel uit van het leven van je liefde. Hoe ga je daarmee om ? Ik weet het antwoord wel, hoor. Je moet zelf sterk zijn, kunnen omgaan met het alleen-zijn, verantwoordelijk zijn voor jezelf, ... Graag zou ik ervaringen delen met andere mensen in gelijkaardige situaties, dus als alleenstaande in een polyrelatie. En is het de moeite waard uiteindelijk, ik bedoel : ik geef een weliswaar slecht huwelijk op, maar zie mijn liefde zo graag dat ik heel veel voor haar over heb, maar ja : het is misschien beter gewoon een andere partner te zoeken in plaats van deze toch niet makkelijke weg te nemen, ondanks alle liefde.
Wat denken jullie ?

Alleer eerst , welkom op het forum.

Vraagje , waarom zou je maar "gedeeltelijk" deel uitmaken van een relatie omdat je alleenstaande bent ?

Onze partner is ook alleenstaande , alleenstaande met 2 jonge dochters zonder moeder dan nog wel maar hij is net zoveel deel van ons leven als mijn man en ik zijn.
We beslissen samen wat we gaan doen , we beslissen samen wat we gaan eten en beslissen samen over de kinderen. Wij over die van hem en hij over die van ons.

Als de kinderen stout zijn dan grijpt 1 van ons gedrieen in. De kinderen luisteren zowel naar ons als naar hem , ook zijn kinderen luisteren naar hem en naar ons.

2 weken geleden zijn onze partner en ik voor een weekend naar london geweest en onze partner zijn dochters zijn opgehaald van school door mijn man. Ze zijn heel het weekend bij mijn man gebleven samen met onze kinderen.
Als onze partner in de zomer gaat golven dan neemt hij onze kinderen ook mee, zelfs als mijn man en ik niet meegaan en omgekeerd. Als onze partner moet werken dan nemen wij zijn kids mee.

Buiten samen wonen ( wat gewoon technisch nog niet kan maar alles op z'n tijd) doen wij alles samen en in overleg.
Onze jongste dochter ( nu 7 jaar) moest vorige november met spoed opgenomen worden in het ziekenhuis, na lang zoeken kregen we 23/12/2009 te horen dat ze leukemie heeft.
Mijn man en onze partner hebben toen in het ziekenhuis in elkaars armen staan wenen. Hij is net zoveel een deel van ons leven als wij van hem.


Hou er wel rekening mee dat polyamory niet "claimen" is. Laat los wat je lief hebt en komt het vanzelf terug naar jouw is het voor de rest van je leven van jou maar eis niks op.

Bedankt voor je reactie.
Jullie situatie gaat erg ver. Ik weet niet of dat in mijn geval zo zou zijn. Ik heb soms toch een gevoel dat ik meer een soort ja, item in haar agenda zou zijn, al doe ik haar hiermee wellicht onrecht aan. Want ik twijfel niet aan haar liefde, in het geheel niet.
Ik weet dat ik soms claim, ik ben mij daar erg bewust van. Ik heb daar alvast nog een weg te gaan, in dat loslaten en laten 'zijn'.
Dat heeft ook te maken met het feit dat polyamorie en heel de visie daarrond mij voorheen onbekend was. Ik ben opgegroeid met het traditionele idee van een relatie : monogaam en voor je hele leven. Ik merk dat ik mijn vriendin soms niet helemaal kan 'volgen' in hoe ze denkt en voelt.
Nu ja, ze zei dat ze haar relatie met haar man ging 'herbekijken' in het licht van wat er is gebeurd en al heb ik het idee eigenlijk losgelaten dat ze voor mij moet kiezen en dus meer denk in de richting van een polyamorische situatie, merk ik toch in wat ze schrijft op een ander forum dat het bij haar nu toch vooral gaat over loslaten tout court.
Ik begrijp dat wel, want het verdriet was groot en ze wil natuurlijk haar liefde ook kunnen geven aan haar dierbaren die er nog wel zijn.
Maar ik blijf toch zitten met die vraag van ja, wat nu ? Kiezen voor een polyamorische situatie als alleenstaande man geeft me een wat gekunsteld gevoel, alsof ik iets 'forceer' dat niet helemaal klopt en iets in mezelf daarbij lijk te verloochenen, terwijl ik haar zo graag in mijn leven wil.
Momenteel ben ik aan het werk thuis, ook op wat intiemer vlak probeer ik nu toenadering te zoeken tot mijn vrouw. Maar het 'werkt' niet, ook al dringt mijn vrouw erop aan het minstens een jaar te proberen.
Het is dus gewoon een heel moeilijke situatie : ik wil liever kiezen voor mijn vriendin, maar als alleenstaande man met kleine kinderen : ik weet het niet goed. Het 'verstand' zegt dan om er het beste van te maken in mijn huwelijk, ook uit liefde voor mijn kinderen.
En ja, dan wil je wat ervaringen over hoe dat dan is, zo'n polyamorische situatie als alleenstaande man ...

En ja, nog even iets over dat verstand ... Ik ben een denker en mijn verstand zit me al mijn hele leven 'in de weg' om vrij te leven en levendig met het leven om te gaan. Dus als ik kies voor mijn huwelijk, heb ik het gevoel een stukje 'leven' op te geven, me te laten insnoeren in wat verwacht wordt, weliswaar verpakt in een boodschap van 'wat zou de liefde kiezen in deze situatie ?' ... Als ik kies voor mijn vriendin in een of ander vorm klopt mijn hart sneller, maar ik loop dus wat vast op dat polyamorisch idee als alleenstaande. Dus ja, ook de vraag van hoe groei het beste verder in mijn leven, hoe word ik meer vrij, hoe kan ik mezelf verder openen, ... ? Ga voor het volle leven, zei mijn vriendin.
Allemaal dingen die spelen ...

Omdat ik nu niet meer praat met mijn vriendin door die pauze en toch wel behoefte om nog wat dingen neer te schrijven, tokkel ik hier maar wat voort ... Maar inderdaad wel weinig beweging, misschien toch eens naar de Nederlandse versie gaan kijken misschien.
Maar Ellie, wat je schreef over jouw situatie heeft me deze nacht (wederom slecht geslapen) wel getriggerd.
Want ja, jouw situatie is een heel liefdevolle en vooral stromende situatie.
Mijn probleem met het alleenstaande man-gegeven is dat ik het nogal een 'schraal' gegeven vind : alleenstaande man op appartementje die zijn kinderen en zijn vriendin om de veertien dagen eens ziet. En voor de rest maar 'sterk' moet zien te zijn ...
Maar zo wil ik in se niet leven ! Sterk moet je natuurlijk wel zijn, maar ik hou van verbondenheid, contact, gezelschap, leven ... Naast stilte, want die heb ik ook nodig. Dat vind ik wel terug in jouw verhaal, dat spreekt me wel aan.
Het is echter wel een fameuze uitdaging van mijn relatie- en wereldbeeld. Ik kom zoals gezegd uit traditionele kringen, en moest ik bekend maken voor zo'n leefstijl te kiezen : er zou een (atoom)bom ontploffen.
Want ja, dat wereldbeeld houdt het idee van een unieke relatie in, vandaar ook die neiging tot claimen (naast de angst natuurlijk). Ook in mijn zijnsgeoriënteerde relatietherapie word ik trouwens daarmee rond de oren geslagen : de unieke relatie.
Maar in wezen voel ik dat ik eigenlijk geen moeite heb met 'de andere man', dat ik me wel zou kunnen losmaken van het 'of'-gegeven omwille van de liefde.
Als mijn kinderen ook nog deel zouden kunnen uitmaken van zo'n liefdevol 'geheel', dan zou ik heerlijk vinden. Mijn vriendin zegt altijd dat ik moet zoeken naar wat mij het beste past : wel, ik denk dat het dat is : een liefdevol 'geheel'.
Maar voor mijn vriendin zou het wel een berg werk zijn, al die liefde managen -)
Nu goed, nog wat laten 'uitrijpen' ...
Want ja, ook loslaten (ga een workshop volgen daaromtrent binnenkort) en nog dieper gaan in wat ik werkelijk voel, los van het scenario ... Want dat doe ik wel, oplossingen bedenken voor deze situatie, terwijl het in wezen gaat over wat ik voel en wil en de liefde die ik te geven heb en die ik ook kan geven door los te laten, als dat moet.
Maar het is wel zo dat ik heel diep voel van ja, ik wil mijn vriendin niet 'kwijt', dat zou echt wel zonde zijn, al hoort dat ook bij het leven natuurlijk : het verlies, en dat verlies nemen als krijger en de verantwoordelijkheid ervoor opnemen.
Ja, ik voel dat ik 'leef', dat wel ...

Als je vriendin en haar man er voor openstaan en jij staat er voor open , laat het dan langzaam groeien.
Ontzeg je niet opvoorhand al leuke dingen omdat ze "anders" zijn dan je gewoon bent.

Bij ons was het in het begin ook heel moeilijk , je mist elkaar maar samen zijn was ook geen optie. Met der tijd is dat allemaal gegroeit tot waar we nu zijn en er zijn nog "verbeteringen" op komst.

Ik vroeg is aan onze partner " moest ik niet getrouwd geweest zijn of ongelukkig getrouwd geweest zijn , zouden we dan al samen gewoond hebben?" hij meteen " ja! maar het is nu niet zo dus zal de toekomst uitwijzen wanneer we de volgende stap kunnen zetten"

We zijn nu 1.5 jaar verder en ik heb het gevoel dat we weer stilstaan. Het gaat super , we zien elkaar bijna dagelijks , wekelijks komt hij slapen met zijn dochters en we hangen een paar keer per dag aan de foon of chat en sturen smsjes bij de vleet en toch is het gemis zo intens.
Niet alleen voor mij maar voor iedereen is het gemis een zware last aan het worden. Momenteel kan het nog even niet anders dus hou je je vast aan de momenten die onvergetelijk zijn , zelfs al springt hij maar voor 10 minuten binnen tijdens de dag dan zijn dat onvergetelijke momenten.

Door (jammer genoeg droevige) omstandigheden zijn wij nog meer dan vroeger gaan leven van dag op dag. Genieten van elk klein momentje en telkens weer elkaars aanwezigheid en oprechte liefde waarderen.

Zoals het nu is bij ons is leuk maar ik kijk uit naar het moment dat we permanent samen kunnen zijn. Ik zou het liefst van al op een onbewoond eiland kruipen met ons gezin zodat ik niemand nog een seconde moet missen. Zelfs de kids die naar school zijn of mijn mannen die gaan werken ( wat niet anders kan, we hebben de lotto niet gewonnen) is me te veel.

Als het echt zo moet zijn komt dat allemaal wel goed maar geef het tijd, het is tenslotte ook een relatie die niet "traditioneel" is.

Dag Ellie,
Nogmaals bedankt voor je bijdrage.
Ik besef heel goed dat alles tijd nodig heeft : soms wil ik te snel te veel.
Bovendien moet ik eerst toch het besluitvormingsproces rond mijn huwelijk verder afronden, en dat is vooralsnog niet zo evident. Al zegt mijn gevoel wel van 'ga voor je vriendin', er zijn procesmatige overwegingen die maken dat het misschien - alweer - 'verstandiger' is het nog even uit te zitten.
Als er een scheiding van komt, duurt de verwerking daarvan toch minstens een half jaar tot een jaar. Dus tijd genoeg om verder te groeien in het polyamore gegeven ...
Ik denk niet dat het voor mij 'nodig' is om onder hetzelfde dak te wonen. Het gaat er mij in essentie vooral om ergens 'deel' van uit te maken, van een liefdevol geheel dus, maar dan werkelijk deel uitmaken.
En niet op veertiendaagse basis of zo ... Ik heb er geen idee van hoe mijn vriendin of haar man daartegenover staan, op langere termijn natuurlijk - want dat moet uiteraard groeien : er is zeker een soort overgangsperiode waarin ik zelf ook verder moet groeien.
Eigenaardig genoeg hebben wij doorheen alle gebeurtenissen en massa's mails nooit gesproken over hoe we zo'n polysituatie dan daadwerkelijk en concreet zouden zien.
Ik vrees wel een beetje dat ze het weer gaat interpreteren als een soort vraag tot 'afhankelijkheid', terwijl het dat niet is : het is een vraag om werkelijk deel te mogen uitmaken van haar leven omdat het dat is dat ik in wezen wil in een 'relatie'. En ook voor de kinderen, het gevoel ergens bij te horen : ik vind dat wezenlijk in deze situatie eigenlijk.
Ik maak het me wel heel moeilijk om eventueel voor zo'n situatie te kiezen, maar het is eenvoudig : ik hou gewoon van haar en dat is het.
Maar ik wil niet 'afgebakend' leven, en dat vrees ik een beetje in die alleenstaande situatie, deels uit angst natuurlijk - ik moet daar nog verder mee dealen - maar ook gewoon omdat ik het niet zo wil (dat heb ik jaren gedaan, alles afbakenen en daar is het ook deels door misgelopen uiteindelijk). Dus ja ...

Let op en voor de goede orde : ergens bijhoren wil niet zeggen dat ik streef naar een of andere symbiotische relatie, integendeel, in een relatie ben ik niet symbiotisch ingesteld maar (volgens mijn zijnsgeoriënteerde begeleider zelfs eerder een 'eenling'), maar het gaat over ja, de stroom van het leven in een liefdevol geheel.

Volg je hart en wees eerlijk met jezelf en dan komt alles wel goed.

Ik wil ook alles veel te snel en soms frustreerd me dat wel maar dan kijk ik weer naar wat we nu hebben en komt alles wel weer tot rust

Ja, Ellie, mijn hart volgen ... Dan is het duidelijk wat het liefdesgegeven betreft. Daarnaast zijn er natuurlijk de kinderen : met wat zijn die het beste 'af' ? Ik geloof wel dat kinderen flexibel zijn en dat als ze met genoeg liefde worden omgeven zich aan een nieuwe situatie kunnen aanpassen.
Maar soms ben ik ook wat ongerust over mezelf in deze situatie, in die zin dat ik soms denk te handelen vanuit een 'tekort' en en vandaar uit te veel verlang naar een oplossing voor deze situatie, terwijl ik in feite gewoon zou moeten loslaten en gewoon 'zien' wat het wordt. 't Is te zeggen : ik moet natuurlijk handelen, maar zonder vooropgesteld doel. Ik zou heel graag hebben wat ik hier al beschreven heb, maar misschien wil ik het wel 'te hard'. Dat moet ik toch nog eens goed bezien ...

Wellicht is het mogelijk om bruggen te bouwen i.p.v. aan scheiden te denken...

Vind ik ook lieve Peter van die bruggen ...
Maar goed we laten het wat rusten nu, ik denk dat het goed is step by step te onderzoeken, zoals ik ook zal doen
maar mijn god, wat hou ik van je

Geplaatst op het Nederlandse forum :

Ondertussen zijn we weer enkele dagen verder. Mijn vriend plaatste een topic op het vlaamse forum dat ik 'toevallig' , nu ja - las ... hij stelde zich de vraag of hij het zou zien zitten om als alleenstaande man deel van een polyrelatie te worden ... ik las zijn twijfels, hoe kwetsbaar hij zich opstelde, las hoeveel hij van mij hield, hoeveel hij van zijn kinderen houdt, en mijn hart brak ....
Na een nacht met 20 keer wakker worden in een moeras van verdriet, zo voelde het werkelijk , echt een moeras - begrijp ik dat ik hem ofwel moet loslaten als 'liefde' en voor vriendchap moet gaan of echt voor hem kiezen in monogame vorm. Dat is wat hij vraagt tussen de regels door. Ik wil hem niet langer kwellen met andere opties, ik hou teveel van hem.Hij belde mij ook op om alles los te laten, in die zin er geen timing meer op te zetten zoals eerst vooropgesteld- en ik voel telkens er een nieuwe ontwikkeling is richting loslaten dat alles in mij schreeuwt van 'nee' ... ik hou van hem en 'wil' hem in mijn leven, als ik heel eerlijk ben wil ik gewoon met hem verder maar gezinsleven en alles errond houdt me tegen en bezorgen me een serieus schuldgevoel. En ja ik vind dat ik mijn man ook nog 'tijd' moet geven, ik hou ook van hem maar het idee van mijn vriend te verliezen is werkelijk onverdraaglijk op dit moment, en elk moment ervoor ook. Dus ja : ik ga dit grondig bekijken, niks poly met hem, alles of niets- ik ga mijn tijd nemen, de tijd die nodig is, maar ik wil zijn vraag respecteren en ze voor vol 'aannemen'. Ik moet zeggen : ik schrik van mezelf maar zo voelt het nu en wel uit liefde of is het angst om hem te verliezen ......en wat is het verschil, misschien wel beide tegelijk ?

Ik denk dat jullie alles inderdaad is even op een rijtje moeten zetten.
Niet voor elkaar maar voor jullie zelf.

Neem de tijd en kijk hoe alles draait , hoe meer je denkt hoe minder je leeft.

Succes en hopelijk komt er een rustgevend antwoord voor jullie allebei