touwtrekken

Dag allemaal,
ik moet even mijn hart luchten. Mijn man is vijf jaar geleden begonnen met een bdsm relatie. Na 3 maanden biechtte hij dit op, met de mededeling dat hij van zijn subje hield en het liefst met zijn 3en in 1 huis verder wilde. Mijn wereld stond op zijn kop. Dacht dat onze relatie zo goed was dat we alles konden bespreken. Het heeft geruime tijd geduurd voor ik het kon accepteren en het geen bedreiging meer vormde voor ons huwelijk. In de tussentijd werd het contact tussen hen wel uitgebreid en continu grenzen verlegd. Omdat ik zag hoe gelukkig hij was en hoeveel hij van me hield kon ik dit accepteren.
Daarna hebben we nog anderhalf jaar een goed contact gehad met zijn 3en. Helaas klikte het totaal niet, ik moest voortdurend op mijn tenen lopen en kon helemaal mezelf niet zijn. Ik probeerde haar steeds tegemoet te komen, hield me op de achtergrond. We bedachten dat het handiger zou zijn niets meer met zijn 3en te doen, omdat we alletwee immers zoveel mogelijk tijd met mijn man door wilden brengen.
Helaas werkte dit ook niet. Ons gezamenlijke sociale leven stond toen al op een laag pitje, we zagen nog maar een paar vrienden en voor de rest probeerde ik mijn tijd zelf zo leuk mogelijk in te vullen. Een tweede partner heb ik nooit gevonden (moet je m.i. ook niet zoeken maar tegenkomen).
Toch werd het touwtrekken van haar kant steeds heftiger. En ik daarop ook. Om het weekend bij haar (1-3nachten) en doordeweeks nog een nacht was niet voldoende. Ik leefde inmiddels al in een schema om met mijn man nog quality time te hebben, paste mijn agenda op hem aan en dat brak mij op. Mijn man ook. Hij wil een gelijkwaardige relatie met ons beiden, waarin hij evenveel tijd met ons doorbrengt. Maar daar pas ik voor. We zijn 20 jaar samen geweest en ik wil meer dan een voordeurdeelrelatie. Want dit betekent nog steeds de rest van mijn leven in een schema leven en nog steeds getouwtrek. (verjaardagen, concerten van eigen favorieten, overwerk, ziek zijn, vakantie, inhaaldagen, ik heb het allemaal al meegemaakt, alle tijd wordt gewogen). Ik wil nu rust. Ik ben verschrikkelijk boos, ik kan helemaal niets aan de situatie doen of veranderen en moet dit maar accepteren. Maar het elastiekje is gebroken en ik trek aan het kortste eind. Daarmee voel ik me ongelooflijk belazerd. Hij kan wel voorwaarden stellen maar ik niet.
Ik accepteer dat mijn man een bdsm relatie nodig heeft maar ik ben zo klaar met het touwtrekken en het altijd maar meer meer meer willen. Ze wisten vantevoren waar ze aan begonnen, mijn man heeft altijd gezegd dat hij nooit bij me weg zou gaan en dat wij de basis vormen. Maar ik wil geen basis waarin alleen de huis, tuin en keukendingen gedeeld worden en niet de dingen die het verschil zijn tussen beste vriend en een huwelijk.
Je leest het, ik ben echt heel boos. Als jullie raad hebben stel ik dat op prijs.

Wow Mieke, een heftig verhaal.
Ik krijg het gevoel dat jullie na bijna 5j een beetje op een dood punt zijn aanbeland (niet dat er geen beweging meer mogelijk is, zolang je kan/wil praten is er heel veel mogelijk) en dat jij door je soepel opstelling steeds meer in de hoek terecht bent gekomen.
Maar ik ken uiteraard alleen jouw versie, de andere 2 hebben allicht een andere kijk op de zaak?
Me dunt dat je hier de essentie neerschrijft van hoe het voor jou is:

Mieke schreef:

Ik ben verschrikkelijk boos, ik kan helemaal niets aan de situatie doen of veranderen en moet dit maar accepteren. Maar het elastiekje is gebroken en ik trek aan het kortste eind. Daarmee voel ik me ongelooflijk belazerd. Hij kan wel voorwaarden stellen maar ik niet.

Een paar bedenkingen hierbij (zonder te pretenderen dat ik alle wijsheid in pacht heb)
- vanuit boosheid kan weinig goeds komen, let dus op voor wat je zegt & doet vanuit die emotie, probeer eerder te begrijpen wat je nu precies zo boos maakt, de echte diepe kern van dat gevoel, en deel dat met je man. Idem ivm je belazerd voelen.
- je kan altijd iets doen/veranderen en moet nooit enkele accepteren, alleen kan vaak nt wat je het liefste zou willen. Bedenkt eens wat nog wel zou kunnen en of je dat wil? Jij kan nl net zo goed voorwaarden stellen als eender wie. Maar wsl niet 100% de voorwaarden die je zou willen. Wat blijft er dan nog over als manouvreerruimte???
- is de elastiek echt gebroken? Kan het niet meer verder tussen jullie 2? Als dat echt zo is moet je een andere kant op...

Hallo VF,
dank voor je reactie. Ik ben ook niet steeds boos meer, dus dan kan ik de dingen beter relativeren enzo.
Mijn man wil echt alleen een gelijkwaardige relatie en mij is na 5 jaar duidelijk geworden dat ik dat niet trek. Ik begrijp best dat ze elkaar regelmatig willen zien, ze wonen ruim 200km bij elkaar vandaan. Maar ik wil er niet nog meer bij inschieten. Ik ben niet getrouwd om in een versnipperde relatie te belanden. Mijn voorstel is terug bij af, met zijn 2en een basis vormen en dan geleidelijk iemand erbij, niet zo rigoreus als 5 jaar terug. Ik hoop dat we hier een middenmoot in vinden maar ik heb eerlijk gezegd geen hoop meer.
Maar fijn dat ik even mijn hart kon luchten!